Έτσι είναι παντού, μου λέει. Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος. Παντού υπάρχουν απάτες, αδικίες, βολέματα, διασπάθιση χρήματος, ρύπανση, διαμάχες, κυκλοφοριακό, εκμετάλλευση, αδιαφορία. Δεν βαριέσαι. Μπορούμε να γίνουμε από Θεοί μέχρι διάβολοι. Τα έχουμε όλα μέσα μας. Αν και είναι πιο κοντά στη φύση μας το καλό, έχουμε μια ροπή προς το κακό. Φαίνεται ότι είναι πιο εύκολο, δεν εξηγείται αλλιώς. Το συνηθίζουμε κιόλας και το θεωρούμε φυσιολογικό. Είμαστε το κυρίαρχο είδος, πάνω σε έναν πλανήτη που πνέει τα λοίσθια. 7,5 δισ. άνθρωποι στη γη που μας φιλοξενεί. Ένα πανέμορφο μέρος με χρώματα, νερά, πανίδα, χλωρίδα που μας αγκαλιάζει και μας τρέφει. Ομορφιές ασύλληπτες στον νου του ανθρώπου που προσπαθεί η επιστήμη δήθεν να τα εξηγήσει με το μυαλουδάκι της. Τα κάναμε θάλασσα και μας πέταξαν κλωτσηδόν από τον παράδεισο και από εκεί ξεκίνησε η κατρακύλα. Μια πάνω, δύο κάτω. Όπως πάμε θα μας κλωτσήσει και η γη και θα πάμε στον Άρη. Κρίμα.
Ας έρθουμε όμως στα δικά μας, στον μικρόκοσμό μας. Η χώρα μας, το νησί μας, η πατρίδα μας. Η Κύπρος μας είναι πανέμορφη και τα 2/5 είναι υπό κατοχή από τον τουρκικό στρατό. Ένα μεγάλο κομμάτι είναι υπό κατοχή από την πρώην Βρετανική Αυτοκρατορία. Έτσι μας έμεινε η μισή. Αν κάποιος ρίξει μια αντικειμενική ματιά στη μισή μας πατρίδα, θα απογοητευτεί. Κατ’ αρχάς πιστεύω ότι δεν αντιληφθήκαμε ως κοινωνία ότι η Κύπρος είναι δική μας και είναι η πατρίδα μας. Λειτουργούμε ως να συνεχίζουμε να είμαστε υπόδουλοι σ’ έναν σιχαμερό κατακτητή και προσπαθούμε με λαμογιές να του γελάσουμε για να επιβιώσουμε. Ναι, αλλά υποτίθεται ότι από το 1960 έχουμε δικό μας κράτος. Κλέβουμε τη χώρα μας, αδιαφορούμε για τη χώρα μας, την καταστρέφουμε, την λερώνουμε, την εκμεταλλευόμαστε για να πλουτίσουμε, την ξεπουλούμε στους ξένους, καταστρέφουμε το φυσικό της περιβάλλον, απομυζούμε από τα ταμεία της.
Θα κάνουμε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (εδώ γελά και το παρδαλό κατσίκι), θα κάνουμε ΓεΣΥ (έχω την εντύπωση ότι όταν λειτουργήσει θα τραβούμε τα μαλλιά μας), θα στήσουμε σωστά το τραπεζικό σύστημα, θα πατάξουμε το οργανωμένο έγκλημα, θα δημιουργήσουμε δημόσιες συγκοινωνίες, θα εξυγιανθεί το ποδόσφαιρο, θα βελτιώσουμε το κυκλοφοριακό, θα μειώσουμε τους θανάτους στην άσφαλτο. Πνιγήκαμε στην ηχορύπανση, θα γίνουν χώροι στάθμευσης, πάρκα, πεζοδρόμια (που να μπορείς να περπατάς και να μην είναι για ταπέλες, αυτοκίνητα, καφέ και κάθε λογής δέντρα). Θα διορθώσουμε το πολεοδομικό χωρκατο-αλλαλούμ που έχουμε, θα προστατεύσουμε τον Ακάμα και τις θάλασσές μας, θα εκσυγχρονίσουμε την κρατική μηχανή και τους ημικρατικούς οργανισμούς. Ήμαρτον κύριε.
Ζούμε σε μια χώρα που δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Είμαστε μια βιτρίνα ενός μαγαζιού που δεν έχει τίποτα μέσα. Στη θεωρία, στις εξαγγελίες και στις δηλώσεις όλα είναι όμορφα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Θέλουμε όραμα, χρειάζεται πρόγραμμα, βούληση και αγάπη για τον τόπο μας για να πάμε μπροστά. Χρειάζεται να ξηλωθεί αυτό το σαθρό κατασκεύασμα που μπλοκάρει τα πάντα και ευνοεί μόνο τις διάφορες οργανωμένες σε ψήφους ομάδες της κοινωνίας (εργασιακές, κομματικές, οικονομικές) και βολεύει τις μετριότητες των κομμάτων και τους παρατρεχάμενούς τους, που απομυζούν και καταστρέφουν τη χώρα μας. Αυτές τις μέρες που μπορεί να είναι και μέρες περισυλλογής, ας βάλουμε στους στόχους μας για τον νέο χρόνο και αυτό. Να αγαπήσουμε τον τόπο μας, να τον σεβαστούμε και να τον προστατεύσουμε. Να προσπαθήσουμε να αλλάξει η νοοτροπία. Να γίνουμε σωστοί και ενεργοί πολίτες και να απαιτήσουμε να λειτουργήσει επιτέλους αυτό το κράτος για να δώσει μέλλον στα παιδιά μας και ποιότητα ζωής στην κοινωνία μας. Ναι, είναι παντού έτσι, αλλά ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει και να αλλάξει και τη μοίρα του. Το απέδειξε πολλές φορές η ιστορία. Εξάλλου ό,τι ζούμε το αξίζουμε. Ας πιστέψουμε ότι αξίζουμε κάτι παραπάνω.
Καλή Χρονιά και καλή λευτεριά στην Κύπρο μας.
Στέλιος Ζαχαρίου, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών.