Άρθρο κ. Κυριάκου Τσιμίλλη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος με τίτλο: Πολύ πέρα από τη Συρία…

 

Πέρασαν χρόνια για να φτάσουμε στην τωρινή συνεργασία με τη Ρωσία για την κατασκευή του σταθμού στο Άκκιουγιου που μετά από πολλά εγκαίνια ξεκίνησε τον Απρίλη του 2018 με προϋπολογισμό 20 δισεκατομμύρια δολάρια. Κι όλα αυτά «για την παραγωγή ενέργειας» που σύμφωνα και με Τούρκους επιστήμονες (Σύνδεσμος Μηχανικών στην Άγκυρα, 2015) δεν την χρειάζεται ούτε τώρα ούτε μέσα στη διάρκεια της αναμενόμενης λειτουργίας του για πενήντα τόσα χρόνια. Τα εξηγούν όλα τώρα οι Αμερικανοί που άργησαν, ίσως γιατί απροσδόκητα βρέθηκαν (προς το παρόν) εκτός τουρκικού νυμφώνος. Οι Ρώσοι πήραν θέση του «σώγαμπρου» κι ας είναι ακόμα η Τουρκία «αναντικατάστατος σύμμαχος στο ΝΑΤΟ». Μια μικρή χάρη πάντως την έκαναν οι Αμερικανοί – κάνοντας πρώτα τόπο για την επίθεση εναντίον των Κούρδων στη Συρία για να έρθουν μετά να τους «σώσουν» εξαποστέλλοντάς τους στα γρήγορα, όσο θα κρατούσαν οι 120 ώρες της συμφωνημένης με την Τουρκία κατάπαυσης του πυρός. «Με σεβασμό (πάντα) στην ακεραιότητα της Συρίας» που, όμως δεν συμμετείχε στη διαδικασία. Πίνουμε στην υγειά της «πηγής ειρήνης»! Ήρθαν ύστερα και οι Ρώσοι, καλωσορίζοντας τον σουλτάνο στο εξοχικό Σότσι, να κάνουν κι αυτοί μαζί του συμφωνία για πρόσθετη κατάπαυση του πυρός και πλήρη αποχώρηση των Κούρδων (πιο γενναιόδωρα, 150 ώρες αυτή τη φορά), πάλι «με σεβασμό στην ακεραιότητα της Συρίας», αλλά πάλιν ερήμην της. Πάντως σ΄αυτές τις τουρκο-αμερικανο-ρωσικές συμφωνίες δεν διευκρινίζεται αν ο σουλτάνος θα αθετήσει την υπόσχεσή του πως «η τουρκική σημαία δεν φεύγει από όπου πάει». Αστείρευτη η «πηγή ειρήνης», στην υγειά της! Με όλη αυτή την περιποίηση, μετά τους S 400 που προηγήθηκαν και με την πυρηνική τεχνολογία που η Τουρκία θα αποκτήσει μέσω Άκκιουγιου (μας τα εξήγησε προ ημερών ο υπουργός Ενέργειας του σουλτάνου) πώς να μην είναι ο (ξανθός) Πούτιν εντός νυμφώνος αφήνοντας εκτός αυτού τον (ξανθό κι αυτό) Τραμπ;

Μας τα εξηγούν τώρα λεπτομερώς οι New York Times στο άρθρο τους της 20ής Οκτωβρίου με τίτλο «Οι φιλοδοξίες του Ερντογάν πάνε πολύ πέραν της Συρίας. Δηλώνει πως θέλει πυρηνικά όπλα». Οι συγγραφείς του άρθρου (D.E.Sanger και W.J.Broad) επιμένουν (κι αυτοί) πως ο σουλτάνος θέλει περισσότερα από τον έλεγχο μιας μεγάλης ζώνης στη Συρία και παραπέμπουν σε σχετικές δηλώσεις του λίγες εβδομάδες πριν την εκκαθαριστική επιχείρηση ενάντια στους Κούρδους. Ο Ερντογάν είχε τότε διακηρύξει πως δεν αποδέχεται την επιμονή της Δύσης για να μην αποκτήσει η χώρα του πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές. «Αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ» υποστήριξε. Το άρθρο συνεχίζει παραθέτοντας στοιχεία και ενδείξεις για συνεργασία με το Πακιστάν που έχει προμηθεύσει με τμήματα του απαιτούμενου εξοπλισμού το Ιράν, τη Λιβύη και τη Βόρεια Κορέα, καθώς και πληροφορίες από μυστικές υπηρεσίες πως η Τουρκία φαίνεται να κατέχει σημαντικό αριθμό φυγόκεντρων (σημ.: τις περιγράφουν σαν το σημαντικότερο μέρος της αναγκαίας υποδομής) άγνωστης προέλευσης. Οι αρθρογράφοι απαντούν και στο αναπάντητο μέχρι τώρα, τουλάχιστον από τον Ερντογάν, ερώτημα για την τύχη των ραδιενεργών αποβλήτων σημειώνοντας πως προορίζονται ως καύσιμο για πυρηνικά όπλα. Αυτό (ατυχώς) έχει νόημα και όχι ο ισχυρισμός της ρωσικής κατασκευάστριας εταιρείας Ροσατόμ, που επικαλέστηκε πως τα απόβλητα θα μεταφέρονται αεροπορικώς(!) στη Ρωσία… Άραγε, για αντίστοιχο σκοπό;  

Δεν γνωρίζουμε πώς θα τα καταφέρει, σε αυτό το πλαίσιο, η νέα ελληνική Κυβέρνηση να κάνει, όπως δηλώνει, «ένα νέο ξεκίνημα στις σχέσεις καλής γειτονίας» με το σουλτανάτο. Δεν γνωρίζουμε ποιες προτιμήσεις μπορούμε ακόμα να έχουμε για τους κυβερνώντες την κατοχική, επεκτατική και πυρηνική Τουρκία. Ίσως να χρειάζεται την πυρηνική ισχύ για να… εγγυηθεί περισσότερο αποτελεσματικά τη (παρ΄ελπίδα) μεταλλαγμένη Κυπριακή Δημοκρατία. Άλλωστε οι ζώντες οργανισμοί τη μετάλλαξή τους συχνά την παθαίνουν από τη ραδιενέργεια…