Ο χρόνος είναι αδυσώπητος! Ανταγωνίζεται τη μνήμη μας μα και τη θέλησή μας! Έχει συμμάχους πολλούς, κάποιους απρόβλεπτους. Τη μνήμη την πολεμούν και οι ποικίλες μεθοδεύσεις, οι συμβουλές και οι παραινέσεις από δικούς και ξένους. Nα συμβιβαστούμε γιατί είμαστε οι αδύνατοι. ‘Όμως
- Η εμπειρία το επιβεβαιώνει, πως κάθε νέος, συχνά οδυνηρός συμβιβασμός, κάνει τον εισβολέα περισσότερο απαιτητικό.
- Να μη λέμε τα πράγματα με τ΄όνομα τους γιατί μπορεί να χαλάσει το καλό κλίμα, που δεν είναι πια καλό, αν ήταν ποτέ! Και οι προοπτικές επανέναρξης των συνομιλιών; Μα κι αυτές έχουν προς το παρόν παγώσει. Είναι εκβιαστική η προϋπόθεση για αποδοχή του παραλογισμού των δυο κρατών, σαν της νέας αφετηρίας στον λεγόμενο διάλογο, με δέσμευση για μια τέτοια κατάληξη, μια τέτοια λεγόμενη λύση.
Το Κίνημα Οικολόγων Συνεργασία Πολιτών τιμά και απόψε, σε μια συμβολική εκδήλωση, όσους αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία, όσους αντιστάθηκαν στη βία και τον φασισμό, τέτοιες μέρες πριν 48 χρόνια. Δεν είναι μια επετειακή υποχρέωση, δεν είναι μόνο ένα μνημόσυνο. Μαζί με τη Μνήμη…
- είναι και η εγρήγορση για όσα φαίνεται πως θα ακολουθήσουν,
- είναι και η αντίσταση στην κάθε μεθόδευση μονιμοποίησης και νομιμοποίησης των αποτελεσμάτων της εισβολής,
- είναι κι ο Αγώνας για μια ενιαία κοινωνία ελεύθερων πολιτών,
- είναι όμως και η υποχρέωση για ενδυνάμωση της Δημοκρατίας και σεβασμό των θεσμών, απαραίτητο εργαλείο για συνέχιση της προσπάθειας επιβίωσης.
Η συγκυρία είναι προβληματική και απαισιόδοξη. Ουδόλως οφελεί να την αγνοούμε ή να την υπεραπλουστεύουμε. Η κατάσταση μάλιστα χειροτερεύει όσο παραμένουμε θεατές και μουδιασμένοι διεκδικητές. Παρακολουθούμε την απροθυμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ουσιαστική παρέμβαση και την τήρηση «ίσων αποστάσεων» (που ούτε ίσες δεν είναι πια) από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Είμαστε έτοιμοι να δικαιολογήσουμε μερικούς από τους εταίρους μας για τα συμφέροντά τους με την κατοχική Τουρκία και, παγώνοντας το αίτημα για κυρώσεις, προτείνουμε Μέτρα Οικοδόμησης (λεγόμενης) Εμπιστοσύνης (αεροδρόμιο Τύμπου, λιμάνι Αμμοχώστου). Αυτά, αναμφισβήτητα, παραπέμπουν σε έμμεση (σε πρώτη φάση) αναβάθμιση του ψευδοκράτους. Η εμπιστοσύνη, όμως, είναι ανάμεσα στους Κύπριους εκατέρωθεν της κατοχικής γραμμής που πρέπει να ενισχυθεί κι όχι να αποτελεί καλόπιασμα και υποχώρηση προς την Άγκυρα και τους τοποτηρητές της στα κατεχόμενα.
Την ίδια ώρα ούτε καν προβλήθηκε η ανάγκη άρσης των διαγραφόμενων νέων τετελεσμένων στο Βαρώσι. Όλοι λέμε «Όχι στα νέα τετελεσμένα!». Τι γίνεται, όμως, με τα παλιά τετελεσμένα; Είναι μόνο η αποδοχή των αποτελεσμάτων της εισβολής σε πολιτικό και πρακτικό επίπεδο κι ο συμβιβασμός με αυτά που τα καθιστά τετελεσμένα!
Πέρα από τις προκλήσεις στο Βαρώσι, μια σειρά από άλλες εξελίξεις σηματοδοτούν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ένα ασφυκτικό για τους Τουρκοκύπριους «πρωτόκολλο» υπογράφηκε πρόσφατα από την Άγκυρα και το υποτελές της καθεστώς. Αναλυτές το περιγράφουν με λιτή σαφήνεια σαν «πρωτόκολλο εξολόθρευσης ή υποταγής». Κι έχουν δίκαιο! Μα και η εφημερίδα Αβρούπα του Κύπριου Σενέρ Λεβέντ, το χαρακτηρίζει «πρωτόκολλο εξαφάνισης». Με την έναρξη εφαρμογής του αυξήθηκαν οι λεγόμενες πολιτογραφήσεις και η πώληση περιουσιών σε νέους εποίκους. Την ίδια ώρα, η Άγκυρα χαρακτήρισε το αεροδρόμιο της Τύμπου σαν εσωτερικό της Τουρκίας, αχρηστεύοντας με τον πιο προκλητικό τρόπο τη σχετική πρόταση για ειδικό ΜΟΕ. Παράλληλα, συνεχίζεται η εισβολή στη Συρία και το Ιράκ, οι παρεμβάσεις στη Λιβύη και το Αζερμπαϊζάν και οι καθημερινές προκλήσεις στο Αιγαίο…
Οι αναφορές στον σεβασμό του ευρωπαϊκού και του διεθνούς δικαίου και των αρχών του ΟΗΕ δεν είναι αρκετές. Πώς θα μπορούσαν να εφαρμοστούν όταν συγκρούνοται με την προωθούμενη χωριστική. Ο γεωγραφικός διαχωρισμός των Κυπρίων με βάση την καταγωγή ή τη θρησκεία και η ύπαρξη οποιασδήποτε μορφής συνόρων διαιωνίζουν τη διαίρεση και καθιστούν τη λύση μη βιώσιμη και αειφόρο. Ο διαχωρισμός αυτός δεν μπορεί να στηρίξει μια ειρηνική προοπτική για την Κύπρο και την περιοχή και να εξυπηρετήσει τα πραγματικά συμφέροντα των Ελληνοκύπριων και των Τουρκοκύπριων. Θα εξυπηρετήσει μόνο τα σχέδια της Τουρκίας.
Πολλοί παραπέμπουν σε μερικές μόνο αναφορές μερικών μόνο ψηφισμάτων και ειδικά στο όνομα της λύσης. Όλα όμως τα ψηφίσματα ξεκινούν επιβεβαιώνοντας όλα τα προηγούμενα, φτάνοντας μέχρι το ψήφισμα 3212 (XXIX) της Γενικής Συνέλευσης (του Νιόβρη 1974). Μιλά κι αυτό για την αποχώρηση των στρατευμάτων και για το δικαίωμα επιστροφής όλων των προσφύγων στις εστίες τους. Τα κείμενα αυτά είναι εύκολα προσβάσιμα στο διαδίκτυο. Αξίζει τον κόπο να κάνετε τον κόπο!
Θα πρέπει να αναβαθμίσουμε τις επαφές μας με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, εκείνους με τους οποίους μπορούμε να μοιραστούμε ένα κοινό όραμα! Και υπάρχουν πολλοί! Να κουβεντιάσουμε όλα τα θέματα που απασχολούν την ημικατεχόμενη πατρίδα μας, με την οικολογική μας προσέγγιση, ενάντια στον εθνικισμό, ενάντια στον ρατσισμό που εκτρέφει τον εθνικισμό, ενάντια στον κάθε λογής φασισμό, στην προοπτική μιας πραγματικά ελεύθερης και ουσιαστικά ενωμένης κοινωνίας ελεύθερων πολιτών, χωρίς γεωγραφικό διαχωρισμό, με σεβασμό στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και με αξιοποίηση των πολλών εργαλείων και ασφαλιστικών του δικλείδων. Μόνο έτσι θα αρθεί και η παραμόρφωση του Κυπριακού σε ένα δικοινοτικό πρόβλημα που η λύση είναι «αναγκαστικά» ο διαχωρισμός.
Είναι η ώρα μιας συγκροτημένης αντίστασης από όλους τους Κυπρίους. Έχουμε, ακόμα και τώρα, την ευκαιρία να κατανοήσουμε πως οι χωριστές ζώνες ή πολιτείες ή συνιστώντα (ή, συστατικά) κρατίδια θα διεκολύνουν τις ορέξεις της Τουρκίας. Η κατεχόμενη περιοχή θα παραμένει, μετά και τις «γεωγραφικές αναπροσαρμογές», ένας πειρασμός για την Τουρκία για προσάρτηση. Είμαστε ενάντια στα δυο κράτη αλλά και σε ό,τι άλλο οδηγεί σ΄αυτά!
Ακούμε πως αν χαθεί η Αμμόχωστος, θα χαθεί η Κύπρος! Ατυχώς οι όποιες μέχρι τώρα προσπάθειες είναι αναποτελεσματικές. Την ίδια όμως ώρα, αν χαθεί η Καρπασία κι η Μόρφου κι η Κυθρέα; Κι αν χαθεί η Κερύνεια, η Κύπρος θα σωθεί;
Ας ταξιδέψουμε, λοιπόν, στην αθέατη πλαγιά του Πενταδάκτυλου κι ας κατηφορίσουμε στην Κερύνεια. Το ξέρουμε πως, προσαρμόζοντας τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ…
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε για 48 χρόνια αρμενίσει…
