Κυρίες και κύριοι
Δεν είναι εύκολο σε δέκα λεπτά να γίνει μια εφ’ όλης της ύλης τοποθέτηση για τις τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό.
Στα λίγα λεπτά που μου αναλογούν θα αναφερθώ σε κάποιες μόνο πτυχές που μου προκαλούν ιδιαίτερο προβληματισμό.
Για παράδειγμα, πολύ με έχει προβληματίζει η επίκληση του επιχειρήματος της «ατάραχης καθημερινότητας μας» σε περίπτωση λύσης του κυπριακού στη βάση του ασαφούς πλαισίου της «χαλαρής ή αποκεντρωμένης ομοσπονδίας», που προβάλλεται ιδιαιτέρως τελευταία από την φιλοκυβερνητική παράταξη και τον πρόεδρο Αναστασιάδη.
Με την επιφύλαξη της αμφιβολίας για τα ακριβή χαρακτηριστικά της «χαλαρής ή αποκεντρωμένης ομοσπονδίας», διερωτώμαι ποια ανάγκη έχουμε αυτής της λύσης του Κυπριακού αφού δεν θα επηρεάσει την καθημερινότητα μας.
Ένας πολιτικός, μας είπε τις προάλλες σε δραματικό τόνο ότι θα συνεχίσει και μετά τη λύση της χαλαρής ή αποκεντρωμένης ομοσπονδίας να πηγαίνει κάθε πρωί τον γιο στο σχολείο, να αγοράζει από τον ίδιο φούρνο το ψωμί του και να κουρεύεται στον ίδιο μπαρμπέρη.
Θα υπαινίσσεται προφανώς ότι τα θέματα της κυριαρχίας, των εγγυήσεων, των ξένων στρατευμάτων, της υπηκοότητας (βλέπε Τουρκικός εποικισμός), της εξωτερικής πολιτικής της χώρας κλπ. δεν είναι θέματα που αφορούν τους απλούς πολίτες. Αυτά είναι για τους πολιτικούς.
Το γεγονός ότι αυτά λέγονται παραμονές εκλογών στις οποίες περιμένουμε από τους πολίτες να ενδιαφερθούν και να συμμετάσχουν ειλικρινά με ξεπερνά. Από την μια λένε στους πολίτες ότι δεν πρέπει να τους απασχολούν τα θέματα της πολιτικής, να τους απασχολούν μόνο τα θέματα της καθημερινότητας τους (το σχολείο του παιδιού, το ψωμί από τον ψωμά κλπ) και η ιδιωτικότητα τους (πχ ο μπαρμπέρης ή το κομμωτήριο) κι από την άλλη να τους καλούν την μέρα των εκλογών να θυμηθούν τον Αριστοτέλη και το «ο άνθρωπος είναι ον πολιτικόν».
Βέβαια κατανοώ την δυσκολία του εγχειρήματος. Είναι δύσκολο «προϊόν» αυτή η περίεργη «χαλαρή ή αποκεντρωμένη ομοσπονδία» ρε παιδί μου. Είναι σαν να προσπαθείς να πουλήσεις ψυγείο σε μια οικογένεια εσκιμόων που ζουν σε ιγκλού στον Βόρειο Πόλο. Εγώ νομίζω ότι από μόνη της η επίκληση του επιχειρήματος της «ατάραχης καθημερινότητας» φανερώνει ότι το προϊόν (εν προκειμένου η «χαλαρή ή αποκεντρωμένη ομοσπονδία») φαίνεται να είναι ελλαττωματικό ή άχρηστο.
Για μένα πχ καθημερινότητα είναι θέα του Πενταδακτύλου με την τεράστια σημαία του ψευδοκράτους, είναι η μεγάλες πινακίδες που συναντάς στα κατεχόμενα που γράφουν «TRNC for ever”, είναι που δεν μπορώ να ζήσω και να εργαστώ ελεύθερα στην Κερύνεια απολαμβάνοντας όλα τα δικαιώματα μου (ανθρώπινα-πολιτικά-
Αν με ενδιαφέρουν τα περί πολιτικής ισότητας, η αναλογία των υπουργών, των βουλευτών και των δικαστών και πως θα λαμβάνονται οι αποφάσεις που με αφορούν, δεν είναι γιατί πιστεύω ότι οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί είναι καλύτεροι από τους Τουρκοκυπρίους.
Αυτό άλλωστε- εάν συνέβαινε – θα ήταν πολύ περίεργο, παράδοξο θα έλεγα. Έχω ζήσει στα τελευταία είκοσι χρόνια της παρουσίας μου στα έδρανα της Βουλής , την ατελείωτη αλυσίδα των σκανδάλων και των εγκλημάτων κακοδιαχείρισης, διαφθοράς και διαπλοκής. Από το χρηματιστήριο, στο Μαρί, κι από το κούρεμα των καταθέσεων μέχρι το ξεπούλημα του Συνεργατισμού, και από τα τεράστια περιβαλλοντικά εγκλήματα μέχρι το μεγάλο όνειδος των χρυσών διαβατηρίων.
Όχι δεν μπορώ να εμπιστευτώ το ελληνοκυπριακό πολιτικό προσωπικό , απλά και μόνο γιατί δηλώνουν «Έλληνες».
Δεν είναι ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός που είπε ότι «το εθνικό είναι το αληθές»;
Ε λοιπόν, την σχέση που έχουν οι σημερινοί κυβερνώντες με την αλήθεια-αυτοί που μας εκπροσωπούν και διαπραγματεύονται εκ μέρους μας το μέλλον μας στα πλαίσια μιας λύσης του Κυπριακού- νομίζω είναι πολύ καλά γνωστή στους περισσότερους πολίτες αυτής της χώρας. Ποιο εύκολα βρίσκουν τον δρόμο για τις Σεϋχέλλες από την λεωφόρο της αλήθειας, της αρετής και του πατριωτισμού. Κυριαρχεί το ψέμα, η διαφθορά, η ιδιοτέλεια.
Κάπου εδώ βγαίνει από τις σκιές των κυπαρισσιών -εκεί στο δασύλλιο απέναντι από το Προεδρικό μέγαρο- μια μορφή καθαγιασμένη από τη θυσία και την Ιστορία- ο ήρωας Κυριάκος Μάτσης- για να μας θυμίσει:
«Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή την ζουν Τούρκοι, Έλληνες, Εβραίοι… Εκείνο που έχει αξία είναι να την ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν πάνω της ελεύθεροι, διαφεντευτές της, κυρίαρχοί της».
Ο λαός μας όπως και πολλοί άλλοι λαοί αγωνίστηκαν για να αποκτήσουν, την Ελευθερία και την Αυτοδιάθεση τους. Με ενδιαφέρει και με αφορά να διασφαλίσουμε ότι αυτά τα πολύτιμα αγαθά και αξίες δεν θα γίνουν κομμάτια στα γρανάζια ενός περίπλοκου και δυσλειτουργικού συστήματος, που θα επιτρέπει στους ξένους να συνεχίζουν να επεμβαίνουν και να κατευθύνουν τη τύχη του λαού μας, Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκύπριων και άλλων.
Δεν μου αρέσει η ιδέα να συνεχίσουμε να ζούμε χωριστά , όπως είναι η σημερινή καθημερινότητα μας. Να έχουμε διαφορετικό σύστημα υγείας, κοινωνικών ασφαλίσεων, εργατική νομοθεσία, δικαιοσύνη και περιβαλλοντική και πολιτιστική προστασία . Να έχουμε δυο άστοργες «μητέρες πατρίδες» -και επιπλέον μια κακιά θεία- να μας προστατεύουν τάχα με τα στρατά τους και τις εγγυήσεις τους, από τον εαυτό μας.
Αυτή είναι μια διχοτομική καθημερινότητά, είναι το σημερινό απεχθές status quo, που μέχρι πριν λίγα χρόνια το θεωρούσαν όλοι «μη βιώσιμο» .Τώρα ετοιμάζονται να το βαπτίσουν «χαλαρή ή αποκεντρωμένη ομοσπονδία». Νομίζουν ότι θα γίνει βιώσιμο και αειφόρο με μια τέτοια αλχημεία; Αν έτσι νομίζουν- όσοι το νομίζουν- σίγουρα βρίσκονται σε πλάνη επικίνδυνη και θανατηφόρα.
Αν η λύση δεν ανατρέπει τη διχοτόμηση, τότε για ποια λύση μιλάμε; Και για ποια καθημερινότητα; Και τι να την κάνω αυτή την διχοτομική καθημερινότητα που θέλετε να μας επιβάλλετε μέσω μιας τάχα λύσης του Κυπριακού;
Σε αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ, δεν έχουμε τίποτα ακριβό να παραδώσουμε, παρά μόνο την αλήθεια. Και μόνον την αλήθεια. Φυσικά, Οικολόγοι.
