Όλες αυτές τις εβδομάδες που ο Ακιντζί εκβιαστικά ζητούσε την ψήφιση από τη Βουλή της πρότασης νόμου του ΔΗΣΥ, εμείς ως Οικολόγοι θελήσαμε να κρατήσουμε χαμηλούς τόνους.
Προτείναμε από την επόμενη μέρα την αποχώρηση του Ακιντζί από τις συνομιλίες, τη συγκρότηση δικοινοτικής ομάδας συμφιλίωσης που θα μελετούσε μέτρα βασισμένα στην αρχή της αμοιβαιότητας για να ξεπεραστεί το αδιέξοδο.
Άλλωστε ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε πολλές του δηλώσεις κατονόμασε ενέργειες και συμπεριφορές των Τούρκων που πληγώνουν τους Ελληνοκύπριους με τον ίδιο ή ανάλογο συμβολικό φορτίο με την απόφαση της Βουλής για το δεκάλεπτο του Ενωτικού Δημοψηφίσματος.
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης μίλησε επανειλημμένα για τη σημαία του ψευδοκράτους στον Πενταδάκτυλο, για τα πανηγύρια στα Κόκκινα, και τις παρελάσεις την 20η Ιουλίου και 15 Νοεμβρίου, αλλά και τα πλέον πρόσφατα (επί εποχής Ακιντζί), τον αγωγό του νερού και άλλα πολλά.
“Εάν για κάθε ένα από αυτά» είπε «οι Ελληνοκύπριοι εγκατέλειπαν τις συνομιλίες τότε δεν θα υπήρχε χρόνος για διαπραγματεύσεις».
Τί πιο φυσικό λοιπόν, αφού η πλειοψηφία της Βουλή αποφάσισε να κάνει αυτό το “δώρο ειρήνης” προς τον Ακιντζί (έτσι το παρουσιάζουν κάποιοι) να ζητήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τον Ακιντζί να κάνει κάτι ανάλογο. Από όσα ανέφερε στις δηλώσεις του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επέλεξα να θέσω ενώπιων των βουλευτών αυτό που μεταφέρει ένα ιδιαίτερο συμβολισμό, έχει και περιβαλλοντικό χαρακτήρα και βρίσκει σύμφωνους χιλιάδες Τουρκοκύπριους: Την τεράστια σημαία που μολύνει την πλαγιά του Πενταδακτύλου.
Είναι η δική μας θετική συμβολή σε αυτή την υπόθεση. Διότι εμείς αντί να κατηγορούμε την πλειοψηφία της Βουλής, ότι οδηγεί το λαό σε εθνική ταπείνωση και μειοδοσία, καταθέσαμε μια θετική πρόταση για άμβλυνση αυτών των αισθημάτων. Η υποστήριξη της πρότασής μας από την πλειοψηφία της Βουλής αλλά και κυρίως από τον Ακιντζί, θα μπορούμε να άρει σε μεγάλο βαθμό το άλγος και το βάρος της εθνικής ταπείνωσης για τους Ελληνοκύπριους. Με την ψήφιση της πρότασής μου για τον Πενταδάκτυλο, θα είχαμε σίγουρα απαλύνει τα αισθήματα καταπίεσης και εθνικού καταναγκασμού που νιώθουν πολλοί Ελληνοκύπριοι από την απόφαση της Βουλής και θα μειωνόταν σε μεγάλο βαθμό η ένταση.
Όμως η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είχε άλλη γνώμη. Με τους ψήφους του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ (που αυτή τη φορά δεν απείχε) καταψηφίστηκε μια λογική θετική πρόταση.
Η απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων στις 10 Φεβρουαρίου για το ενωτικό δημοψήφισμα μπορεί να μη διεκδικεί βραβείο πολιτικής διορατικότητας όμως σίγουρα η απόφαση για την πρόταση νόμου του ΔΗΣΥ διεκδικεί βραβείο πολιτικής αυτοχειρίας.
Γιατί εντείνει το κλίμα διχόνοιας μέσα στο κυπριακό λαό, απομακρύνει τους Ελληνοκύπριους από τη λύση και στέλνει μάζες απογοητευμένων πολιτών απευθείας στην αγκαλιά της Ακροδεξιάς.
Αλλά η απόφαση της Βουλής αποτελεί για ακόμα έναν λόγο πράξη πολιτικής αυτοχειρίας. Ο Ακιντζί διέπραξε ένα μεγάλο πολιτικό λάθος εγκαταλείποντας τις διαπραγματεύσεις. Όποιος φεύγει από τις διαπραγματεύσεις, δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί πλέον αξιόπιστος εταίρος και δεν μπορεί να πείσει εύκολα για τις προθέσεις του, ακόμα και όταν έχει δίκαιο. Το ζήσαμε αυτό όταν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης διέκοψε τις συνομιλίες λόγω της επέμβασης του Barbaros στην κυπριακή ΑΟΖ.
Μέχρι πριν λίγες μέρες ο Ακιντζί βρισκόταν στρυμωγμένος στη γωνιά. Καταγγελλόταν διεθνώς για την αρνητική του στάση, παρά το γεγονός ότι δεν καταβάλαμε ιδιαίτερη προσπάθεια να τον κατηγορήσουμε ή να παίξουμε το blame game.
Όποιο συναντήσαμε αυτές τις μέρες, πρέσβεις ξένων χωρών, διπλωμάτες ξένα πολιτικά κόμματα, όλοι επιρρίπτουν την ευθύνη στον Ακιντζί για το πάγωμα των συνομιλιών και δικαιολογούν πλήρως τον πρόεδρο Αναστασιάδη. Και έρχεται η Βουλή με αυτή την απόφαση και τον δικαιώνει. Με μια μονομερή, αμφιβόλου αποτελεσματικότητας απόφασης, τον δικαιολογούμε στα μάτια της διεθνούς κοινότητας και παραδεχόμαστε διεθνώς ότι ο λόγος που πάγωσαν οι διαπραγματεύσεις ήταν η απόφαση της Βουλής.
Η τέλεια αυτοκτονία.
Γιώργος Περδίκης
