Σε σχέση με τα νομοσχέδια που έχουμε ενώπιον μας για ψήφιση αυτές τις κρίσιμες ώρες έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
1) Τα δύο νομοσχέδια – αυτό που αναστέλλει τις δόσεις συγκεκριμένων και υπό πολλές προϋποθέσεις δανείων και το άλλο που παρέχει 2 δισ. ευρώ κρατικές εγγυήσεις στις τράπεζες – στοχεύουν κυρίως να διευκολύνουν και να ενισχύσουν τις ίδιες τις τράπεζες για να αντέξουν στο τσουνάμι των ΜΕΔ που τις απειλεί. Οι αυτοεργοδοτούμενοι, οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι θα βοηθηθούν (αν βοηθηθούν) δευτερογενώς, υπό προϋποθέσεις και με πολλές επιφυλάξεις.
2) Δυστυχώς για αυτή τη νέα βοήθεια προς τις τράπεζες η Κυβέρνηση δεν ζήτησε τα λογικά ανταλλάγματα προς όφελος της οικονομίας ευρύτερα που θα διευκολύνουν επιχειρήσεις και νοικοκυριά.
Τέτοιες διευκολύνσεις θα ήταν το καθολικό πάγωμα των εκποιήσεων για έξι μέχρι εννέα μήνες, η αφαίρεση των τόκων για εννέα μήνες, η αναστολή λειτουργίας του ΚΑΠ και ΑΡΤΕΜΙΣ, η τροποποίηση του νόμου για τις εκποιήσεις (όπως ήταν πριν τον Ιούνιο 2018), η ενίσχυση του πλαισίου αφερεγγυότητας κοκ
3) Η αναστολή της καταβολής των δόσεων για εννέα μήνες χωρίς την αναστολή επιβολής τόκων και χωρίς την επιμήκυνση του δανείου είναι δώρον άδωρον.
Δεν θέλουμε να καταστραφούν οι τράπεζες αλλά είναι επιτέλους καιρός να αναλάβουν κι αυτές ένα μέρος των βαρών της «κορωνο-κρίσης». Φαίνεται ότι αυτό που επιδιώκεται είναι να αναλάβουν το μικρότερο κόστος και ή δυνατόν να βγάλουν και κέρδος.
Αυτό λέγεται «τραπεζική αισχροκέρδεια» και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Δεν σκοπεύουμε να είμαστε συνεργοί – όπως δεν ήμασταν ποτέ- σε ένα καινούργιο οικονομικό σκάνδαλο.
