Με συνεχιζόμενη την κατοχή, οι μέρες μοιάζουν να είναι ίδιες. Γιατί η κατοχή δεν καταλαβαίνει «από καθημερινές και σκόλες», για να δανειστούμε αναφορά από την «Πορεία προς το μέτωπο» του Οδυσσέα Ελύτη. Και βέβαια κανείς δεν πορεύεται στο μέτωπο, «απλώς» περνάς την κατοχική γραμμή που το συγκεκριμενοποιεί. Είναι τελικά όλες οι μέρες οι ίδιες ή, μήπως, κάποιες κουβαλούν, τουλάχιστον για τους ηλικίαν έχοντες κι όσους αντέχουν οι ώμοι και το μυαλό, ένα πρόσθετο βασανιστικό συνειρμό; Είναι αλλιώτικες οι μέρες οι επετειακές, πιο θλιμμένες και στενάχωρες… 
 
Άκουσαν άραγε καλά τ΄αυτιά μας; Είδαν άραγε καλά τα μάτια μας; Aγέρωχοι και σχεδόν περήφανοι για το «κατόρθωμά τους» μιλούν με αφοπλιστική «ειλικρίνεια», χωρίς μάλιστα να είναι υποχρεωμένοι, –δημιουργώντας ένα αποτρόπαιο πλαίσιο στους δέκτες μας– όσοι αντέχουν ας το ψάξουν στο διαδίκτυο: «Αλήθεια, μιλάμε ακόμα για εισβολή;»… «Ξέχασα πως είναι σήμερα η μέρα της εισβολής! Σαν τουρίστες θα πηγαίνουμε βόλτα να δούμε τους τόπους μας! Το εμπεδώσαμε πια! Εχωνέψαμέν το!»… «Αφού τους πολιτικούς εν τους κόφτει, εμάς τι να μας κόφτει;»… «Πάω για ψώνια, κάτι μικροπράματα, εν πιο φτηνά ποτζιεί!»… «Τι εκάμαν οι πολιτικοί 45 χρόνια;»… Κι αν αυτοί κάνουν σήμερα πανηγύρια, «εμείς ποδά εν κάμνουμε;». Λιγότερο εντυπωσιάζει η πρόθεση μη Κυπρίων –τι να μας φταίξουν αυτοί– που θέλουν να επισκεφτούν φίλους τους, πιθανόν ευρω-κλεπταποδόχους… Eίναι να μη σκεφτούμε να κάνουμε αίτηση για το βιβλίο Γκίνες; Η θέση είναι αναμφισβήτητα εξασφαλισμένη!  
 
Είναι άραγε μεμονωμένα κι επιμελώς επιλεγμένα από τη δημοσιογράφο του «Σίγμα» τα όσα μετέδωσε στο βραδινό τηλεοπτικό δελτίο, ανήμερα της επετείου της τουρκικής εισβολής κι έναρξης της διαρκούσας κατοχής; Oι στατιστικές της ντροπής, όμως, μας απαντούν με σαφήνεια: Στις 19 του μήνα, 7946 Ελληνοκύπριοι πέρασαν στα κατεχομενα με 6562 οχήματα. Επέστρεψαν αυθημερόν μόνο 3986 με 1683 οχήματα. Καλά, δεν ανησύχησαν οι συγγενείς; Μα οι άνθρωποι διανυκτέρευσαν, κλεφταποδόχοι και οι ίδιοι, σε κατεχόμενες δηλ. κλεμμένες περιουσίες. Είναι, άραγε, κάποια μορφή… ομοιοπαθητικής; Παλιότερα οι περιφερόμενοι (και πεμπάμενοι) μάγοι σεμιναριοδάσκαλοι θεωρούσαν πως οι μνήμην έχοντες πάσχουν από ψυχολογικά. Τα ψυχολογικά τούτων των εσωτερικών «τουριστών» ποιος θα τα αξιολογήσει –δύσκολη πάντως η θεραπεία… Ανήμερα της 20ής του Ιούλη, 3692 Ελληνοκύπριοι πέρασαν το κατοχικό οδόφραγμα με 2330 οχήματα και την επόμενη άλλες 8200. Αυτά που μας υποσχέθηκε το 2003 ο Ντενκτάς με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων τα λένε τώρα οι «δικοί μας», κλεπταποδόχοι οι ίδιοι ακόμα και των δικών τους περιουσιών (αυτό κι αν είναι σχιζοφρενικό!) μα και του δικαιώματος όλων μας στην άλλη μισή Κύπρο.
 
Ευτυχώς δεν είναι μόνο αυτή η Κύπρος. Κύπρος είναι και ο Κύπρος Γ. Ιωάννου, ο 20χρονος δεκανέας του 1974 που χρειάστηκε μια διαδρομή 45 χρόνων, ακριβώς, από την ηρωϊκή του θυσία στις 22 Ιουλίου, για να ταφεί «κανονικά». Ο συμβολισμός του ονόματος δικαιώνεται με τον ηρωϊσμό του, αφού έχοντας καλύψει με το πολυβόλο του στην αναγκαστική υποχώρηση τους συμπολεμιστές του, τελευταίος ο ίδιος φορτώθηκε έναν τραυματισμένο στρατιώτη για να δεχτούν μαζί κι οι δυο τα πυρά του εχθρού. Κύπρος είναι κι εκείνοι η καμιά δεκαπενταριά συμπολεμιστές του που μας φόρτισαν όλους με ακόμα μεγαλύτερη συγκίνηση όταν πορεύτηκαν ευλαβικά προς το μικρό (αλλά Μεγάλο) φέρετρο για να αποθέσουν δυο λουλούδια αγάπης και τιμής. Κύπρος είναι κι όσοι μνημονεύονται τούτες τις μέρες μετρώντας 45 χρόνια της δικής τους απουσίας. Κι όλοι οι άλλοι, εκατοντάδες, που ούτε μνημόσυνο δεν δικαιούνται – ζωντανοί στη μνήμη και την προσδοκία αυτών που ακόμα καρτερούν…
 
Κύπρος, όμως, είναι κι οι «Αιχμάλωτοι μιας Προδοσίας», πρωταγωνιστές ενός σημαντικού κινηματογραφικού ντοκουμέντου. Πολλοί που δεν προλάβαμε να δούμε νωρίτερα την εξαιρετική δουλειά του Μιχάλη Γεωργιάδη και του Χρύσανθου Χρυσάνθου, το καταφέραμε στην ειδική προβολή που οργανώθηκε την ίδια μέρα από το Κίνημα Οικολόγων και το ΡΙΚ. Αξιοποιήστε κάθε επόμενη ευκαιρία να δείτε και να επιβεβαιώσετε την προδοσία –μην πούμε μετά πως δεν το ξέραμε ή πως «τώρα πια εμπεδώσαμε τη λήθη». Ήταν μια ιδιαίτερα συμβολική εκδήλωση σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη ατμόσφαιρα. Πολύ πιο ουσιαστική από τις παλιές και (ξεπερασμένες;) εκδηλώσεις σε πλατείες και μπαλκόνια…