Ομάδες Εργασίας στο πλαίσιο του Συνεδρίου
- Άνοδος της Ακροδεξιάς και οι ευθύνες των δημοκρατικών πολιτών.
- Ενεργοποίηση νέων στο Οικολογικό Κίνημα
- Το κοινωνικό φαινόμενο της αποχής και της απαξίωσης της πολιτικής.
- Ακτιβισμός σε θέματα περιβάλλοντος και κοινωνικής αλληλεγγύης
- Πώς ένα σύγχρονο οικολογικό κίνημα αντιμετωπίζει το κυπριακό και τις προκλήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 11ΟΥ ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
10:30 – Εγγραφές και καφές
11:00 – Έναρξη Συνεδρίου – Καλωσόρισμα
Δράση για την Μέρα της Γης
11:10 – Χαιρετισμός από εκπρόσωπο του ΣΥ.Μ.Ε.Α.
11:15 – Χαιρετισμός από εκπρόσωπο της ΓΥ.Κ.Ο.
11:20 – Χαιρετισμός από εκπρόσωπο του Οικοαγροτικού.
11:25 – Χαιρετισμός από εκπρόσωπο της ΝΕ.ΟΙ.
11:30 – Χαιρετισμός από την εκπρόσωπο των Ευρωπαίων Πρασίνων, κ. Evelyne Huytebroeck
11:35 – Πολιτικός Απολογισμός από τον Πρόεδρο του Κινήματος, κ. Γιώργο Περδίκη.
12:00 – Απολογισμός Εκτελεστικής Γραμματείας από τον Εκτελεστικό Γραμματέα, κ. Μιχάλη Παράσχο.
12:10 – Ανάληψη Προεδρείου από την Εφορευτική Επιτροπή (Πρόεδρος, Αντιπρόεδρος, Γραμματέας) με οδηγίες του Προέδρου και επεξήγηση διαδικασιών του Συνεδρίου.
12:15 – Παρουσίαση Υποψήφιων Αξιωματούχων (Πρόεδρος, Αναπληρωτής/τρια Πρόεδρος, Αντιπρόεδρος Α’, Αντιπρόεδρος Β’) – 2 λεπτά ο καθένας/ η καθεμιά
12:25 – Παρουσιάσεις αποτελεσμάτων από ομάδες εργασίας (15 λεπτά εκάστη) και παράλληλη ψηφοφορία για τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και τους 4 Αξιωματούχους.
- Ενεργοποίηση νέων στο Οικολογικό Κίνημα
- Το κοινωνικό φαινόμενο της αποχής και της απαξίωσης της πολιτικής.
- Ακτιβισμός σε θέματα περιβάλλοντος και κοινωνικής αλληλεγγύης
- Άνοδος της Ακροδεξιάς και οι ευθύνες των δημοκρατικών πολιτών.
- Πώς ένα σύγχρονο οικολογικό κίνημα αντιμετωπίζει το κυπριακό και τις προκλήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ.
13:45 – Διάλειμμα για γεύμα
14:15 – Συζήτηση για τα αποτελέσματα των ομάδων εργασίας.
15:00 – Κλείσιμο κάλπης και καταμέτρηση ψήφων.
Ακολουθούν τα κείμενα συμβολής μελών και φίλων του Κινήματος. Το περιεχόμενό τους εκφράζει αποκλειστικά προσωπικές απόψεις/θέσεις του εκάστοτε υπογράφοντα.
Αντώνης Κουππαρής
Όπως έχουμε δεί, η “ακροδεξιά” πάει να φάει την Κοινωνία μας. Ίσως όμως, να μην είναι ορθός ο χαρακτηρισμός “ακροδεξιά” πλέον, για να περιγράψει αυτό το κακό.
Το 1648 έλαβε χώρα μιά σειρά συμφωνιών, μεταξύ των Ευρωπαϊκών Κρατών, που συλλογικά ονομάστηκαν “η Συνθήκη της Βεστφάλιας”. Με την εν λόγω συνθήκη, αναγνωρίστηκαν και συμφωνήθηκαν για πρώτη φορά τα κυριαρχικά δικαιώματα των Ευρωπαϊκών Κρατών-Εθνών και μπήκαν επίσημα όρια, δηλαδή σύνορα. Αυτή η συνθήκη ήταν η βάση για πολλές διεθνείς συμφωνίες, αλλά και το διεθνές Δίκαιο. Επεκτάθηκε σιγά-σιγά ώστε να συμπεριλαμβάνει και τις αποικίες. Όπως ήταν φυσικά αναμενόμενο, οι επεκτατικές τάσεις των Ευρωπαϊκών Κρατών-Εθνών ικανοποιήθηκαν με εφόδους εκτός της Ευρώπης. Δικαιώματα δεν είχαν αναγνωρισθεί ούτε για τους Άραβες, ούτε για τους Αφρικανούς, ούτε για Αμερικανούς ή Αυστραλούς ιθαγενείς. Το αποτέλεσμα ήταν οι Ευρωπαίοι να υπερεκμεταλλευτούν αυτά τα εδάφη και τους πληθυσμούς τους, με συνέπειες που όπως πολύ καλά ξέρουμε, ήταν τρομερές για αυτούς.
Όμως, όπως είπαμε, μπήκε η “βάση” για τον καθορισμό του τί είναι “Κράτος-Έθνος”. Σήμερα όμως, ισχύει ο όρος Κράτος-Έθνος; Ακόμα και εμείς, οι (Ελληνο)Κύπριοι, θεωρούμε ότι η Κύπρος δεν είναι Κράτος-Έθνος. Είμαστε ένα Έθνος με την Ελλάδα, ως Ελληνοκύπριοι. Όμως, είναι αυτό κάτι που μπορούν να δεχθούν οι Τουρκοκύπριοι; Όχι. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αποτελούν ένα Έθνος με την Τουρκία. Ταυτόχρονα, πολλοί Αραβικοί λαοί, ομαδοποιούνται λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, άλλοι λόγω πολιτικών πεποιθήσεων, ασχέτως του τόπου καταγωγής τους και των αρχικών γεωγραφικών ορίων που ιστορικά κατείχαν οι πληθυσμοί τους. Κυβερνήσεις “έπεσαν” λόγω των κινητοποιήσεων αυτών των ομάδων. Οι ομάδες αυτές, έχουν ξεπεράσει τα σύνορα των Κρατών-Εθνών και έχουν εξελιχθεί σε δυνάμεις αναγνωρίσιμες (π.χ. ISIS).
Σε τί διαφέρει η ιδεολογία και η βάση πίσω από την κινητοποίηση ακραίων και φανατικών θρησκευτικών ομάδων στη Μέση Ανατολή, από αυτή των “ακροδεξιών”; Και οι δύο μισούν τη διαφορετικότητα, και οι δύο μιλούν περί υπεροχής των δικών τους ιδεών και ιδανικών έναντι των διαφορετικών. Και οι δύο θα λειτουργούσαν επιθετικά αν τους εδίδετο η ευκαιρία. Στη Μέση Ανατολή δόθηκε στους φανατικούς η ευκαιρία, λόγω της απουσίας Κυβερνήσεων ή λειτουργικού Δημοκρατικού συστήματος διοίκησης και διακυβέρνησης. Στην Ευρώπη, αποφεύχθηκαν αυτού του είδους εξελίξεις, για ένα διάστημα. Μέχρι τώρα. Ορθότερο ακόμα είναι να πούμε, στην Ευρώπη ξεπεράσαμε αυτό το στάδιο. Οι Ναζί κατάφεραν κάποια στιγμή και έβαλαν όλη την Ευρώπη κάτω από τον ζυγό τους. Μετά ανατράπηκαν και η Ευρώπη “απελευθερώθηκε”. Απελευθερώθηκε από επικίνδυνες ιδέες, αλλά οι βάσεις που οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση, παρέμειναν και συνεχίσαμε να κτίζουμε πάνω τους. Μπήκαν κάποιες “ασφαλιστικές δικλείδες”, τεμαχίστηκε για κάποια χρόνια η Γερμανία, αλλά συνεχίσαμε όπως ήμασταν. Θα ξαναπεράσουμε από αυτό το κακό; Πιθανότατα, αν συνεχίσουμε όπως πάμε.
Δεν μπορεί να διατηρηθεί πλέον η έννοια Κράτος-Έθνος. Είναι άσχετη με τα σημερινά δεδομένα. Εδω είναι όμως που βρίσκουμε τη διαφορά μεταξύ των “Ακροδεξιών” και των “Εξτρεμιστών Μουσουλμάνων”. Οι ακροδεξιοί θέλουν να κρατήσουν όλους όσους είναι διαφορετικοί έξω από τα σύνορα του Κράτους-Έθνους τους, ώστε να παραμείνει “καθαρό” το “Έθνος” εντός των γεωπολιτικών ορίων του “Κράτους”. Οι “Εξτρεμιστές Μουσουλμάνοι” δρουν διασυνοριακά και έχουν υπερβεί τα “Κράτη”, επιχειρώντας να εξαλείψουν όσους δεν αποτελούν μέρος του “Έθνους”. Η Δημοκρατία (που λειτουργεί, παρά τις ατέλειες της) και το επίπεδο πληροφόρησης ή ακόμα και μόρφωσης, είναι αυτό που αποτρέπει τους Ακροδεξιούς από το να λειτουργήσουν ακριβώς όπως τους Μουσουλμάνους Εξτρεμιστές.
Όμως, οδηγούμαστε στο σημείο που πρέπει να παύσουμε να αντιλαμβανόμαστε το Κράτος ως Έθνος ή το Έθνος ως Κράτος. Υπάρχουν κάποιοι κινδύνοι να χαθούν οι παραδόσεις μας, ή να αφομοιωθούμε με άλλους λαούς, αλλά στον καθένα μας εναπόκειται να κρατήσει ζωντανή την παράδοση και την πολιτιστική του κληρονομιά, χωρίς να περιορίσει και να καταστρέψει αυτήν του διπλανού του.
Χρειάζεται ένα πολύ λειτουργικό, συμμετοχικό Δημοκρατικό Πολίτευμα, για να σωθούμε από την καταστροφή. Χρειάζεται ο κόσμος να είναι μορφωμένος και ενημερωμένος. Το Κράτος μπορεί πλέον να έχει μόνο γεοπολιτικά όρια, δεν μπορεί να μπαίνει η καταγωγή, η εθνικότητα ή ακόμα και η θρησκεία ή η γλώσσα ως κριτήριο “υπηκοότητας”. Με ορθολογικά κριτήρια πρέπει να επιτρέπουμε την ένταξη νέων ατόμων στην κοινωνία μας. Ούτε να πουλούμε διαβατήρια, ούτε όμως να αρνούμαστε σε ένα άτομο διαφορετικού χρώματος τις ίσες ευκαιρίες στον τόπο μας.
Πολλοί σημερινοί Κύπριοι δεν είναι πραγματικοί Κύπριοι. Μόνο στο όνομα είναι Κύπριοι, το γράφει στο διαβατήριο τους. Δεν αγαπούν την χώρα τους, δεν αγαπούν τον τόπο τους. Αγαπούν μόνο τον εαυτό τους, μισούν τους διαφορετικούς. Πολλοί από αυτούς τους “διαφορετικούς” είναι όμως πραγματικοί Κύπριοι. Αγαπούν τον τόπο μας, όπου έχτισαν τη ζωή τους και έκαμαν οικογένειες.
Πρέπει να τελειώσει αυτή η γελοία και κακή νοοτροπία, που βασίζεται στον εξής συλλογισμό: “Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ, το ίδιο και οι γονείς μου και οι παππούδες μου. Έχουμε το χρώμα, τη γλώσσα, τη θρησκεία και την εμφάνιση για να το αποδείξουμε. Όσοι δεν είναι σαν εμάς δεν μπορούν να έχουν τα ίδια δικαιώματα με εμάς, στον τόπο τον δικό μας.” Τούτες είναι σκέψεις επικίνδυνες.
Πώς να τελειώσουν αυτά; Έχουμε μιά χώρα, την Κύπρο. Τούτος είναι ο τόπος μας. Υπάρχουν ανθρώποι πολλών καταγωγών και πιστοί (υποστηρικτές) πολλών θρησκειών στην Κύπρο. Δεν μπορούμε να μην τους δεχόμαστε και να λαλούμε “η Κύπρος είναι Ελληνική”. Εγώ είμαι Έλληνας, μπορώ να το πω ότι είμαι Έλληνα και να το φωνάξω, αλλά η Κύπρος είναι Ελληνική; Όχι. Η Κύπρος είναι δική μας. Ανήκει σε εμένα, ανήκει στον Τουρκοκύπριο, ανήκει σε οποιονδήποτε ζει στην Κύπρο, αγαπά την Κύπρο και με την παρουσία του στην Κύπρο βελτιώνει την ζωή όλων μας. Όμως ο τόπος μας είναι μικρός. Είναι εξαιρετικά δύσκολο, αδύνατο, να επιτρέψουμε σε οποιονδήποτε θέλει να γίνει “Κύπριος” να έρθει και να κατοικήσει στην Κύπρο. Όπως είναι επίσης αδύνατο να βάλουμε κάθε εγκληματία σε ένα εμπορευματοκιβώτιο και να τον στείλουμε οπουδήποτε αλλού. Εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Παρά το ότι η γη είναι μεγάλη, δεν είναι κατανεμημένη με ίσο τρόπο. Εκατονταετίες, χιλιετίες πολέμων, φρόντισαν για αυτό. Δυστυχώς η βάση είναι τούτη που είναι και με τούτη πρέπει να δουλέψουμε.
Να διδάξουμε, να πείσουμε τον κόσμο, όλο τον κόσμο της Κύπρου, να αποδέχεται αυτόν που φαίνεται διαφορετικός. Να μάθει ο κόσμος να μην δέχεται την απραξία, τη δολιότητα, το φθόνο.
Θα εμπορούσα ευκολότερα να στραφώ εναντίον οποιουδήποτε δεν προσφέρει στην κοινωνία, ή έχει καταδικαστεί ως εγκληματίας, παρά εναντίον κάποιου “ξένου”. Όταν η κοινωνία μας μάθει να ανταποκρίνεται ή να αντιδρά σε άτομα αναλόγως των προσωπικών ιδιαιτεροτήτων τους, αντί να τους ομαδοποιούν λόγω της καταγωγής ή των γενικών χαρακτηριστικών της εμφάνισης τους, τότε θα είμαστε και έτοιμοι να (επαν)ενώσουμε τον τόπο μας (που στην πραγματικότητα δεν ήταν ενωμένος).
“Κρατούμε” τα σύνορα της Κύπρου, γιατί πρέπει να τα κρατήσουμε, αφού η κάθε χώρα κρατεί τα δικά της. Όμως η έννοια “Έθνος”, πρέπει να αποχωριστεί από την έννοια “Κράτος”. Το “Έθνος” μπορεί να ζει στην καρδιά του κάθενος, όπως ζει η “Πίστη” (θρησκεία, πεποιθήσεις κ.ο.κ.). Το Κράτος όμως πρέπει να μπορούμε να το μοιραστούμε με όσους διαφωνούμε, ακόμα και με όσους έχουν διαφορετικό “Έθνος” και “Πίστη” στην καρδιά τους.
Άρα θα έλεγα ότι αυτό που ονομάζουμε “η Ακροδεξιά” είναι μιά μερίδα ανθρώπων, που φοβούνται πως δεν μπορούν να κρατήσουν ζωντανή την πίστη, την εθνικότητα και τις παραδόσεις τους στην καρδιά τους. Είναι μιά μερίδα φοβισμένων ανθρώπων, που αντιδρούν στη διαφορετικότητα διότι πιστεύουν ότι προσβάλλει τα δικά τους ιδανικά. Ιδανικά τα οποία λανθασμένα προσπαθούν να εξωτερικεύσουν ως “συλλογικά ιδανικά” της ομάδας τους, ενώ είναι αυστηρά προσωπικά ιδανικά του κάθενος, που τυγχάνει να ταυτίζονται με τα προσωπικά ιδανικά άλλων.
Πού καταλήγω; Οι “Δημοκρατικοί Πολίτες” οφείλουν να δείξουν στον καθένα ότι τα προσωπικά του ιδανικά, είναι σημαντικά, ναι, αλλά δεν είναι σημαντικότερα από του συνανθρώπου του. Οφείλουμε να διδάξουμε τον καθένα, ότι μπορεί να συνεχίσει να πιστεύει ό,τι πιστεύει και να κάμνει ό,τι κάμνει, αρκεί να μην βλάπτει ή να προσβάλλει τον συνάνθρωπό του. Είναι σημαντικό η κοινωνία και η Δημοκρατία να παρέχει τον τρόπο να μπορεί ο καθένας να διατηρήσει και να προστατεύσει τα ιδανικά του, αυτά με τα οποία ο ίδιος ταυτίζεται (δηλαδή κατά τον ίδιο καθορίζουν την ταυτότητα του), χωρίς όμως να αφαιρεί από οποιονδήποτε άλλον.
Πρέπει να υποδείξουμε σε αυτούς με τις ακραίες απόψεις, ότι η εξτρεμιστικές δράσεις και πεποιθήσεις είναι “αδυναμία”, δεν είναι “δύναμη”. Είναι εξωτερίκευση του φόβου με τρόπον που ο φόβος αυτοσυντηρείται και αναπαράγεται. Παράλληλα, αυτή η συμπεριφορά και δράση, ωθεί τους διαφωνούντες να δράσουν με ανάλογο τρόπο, “προστατεύοντας” τάχα τα δικά τους ιδανικά. Τα αποτελέσματα πάντα είναι καταστρεπτικά.
Τα διαφορετικά προσωπικά “ιδανικά”, δεν αποτελούν εμπόδιο στη συνεργασία και στη συμβίωση όλων μας. Η δικαιοσύνη, η Δημοκρατία, η καλή ποιότητα της ζωής, η μόρφωση, ούτε καν συγκρίνονται με τον “Εθνικισμό” ως ιδανικά, ούτε τον προσβάλλουν, ούτε το ένα κατέχει τη θέση του άλλου ή μπορεί να αφαιρέσει από το άλλο. Μπορούν να συνυπάρχουν, ώστε ο Εθνικισμός να μην είναι αρνητική έννοια, αλλά να φέρνει τη σοφία και τις παραδόσεις, όλα τα καλά και τον πολιτισμικό πλούτο ενός Έθνους, στο Κράτος και στη Δημοκρατία. Ο κάθε ένας μπορεί να μάθει από αυτόν που είναι διαφορετικός. Μόνο να κερδίσουμε μπορούμε, έχοντας επαφή με αυτούς που είναι διαφορετικοί από εμάς. Ο στόχος πρέπει πάντα να είναι η βελτίωση της κατάστασης του καθενός μας, χωρίς την χειροτέρευση της κατάστασης οποιουδήποτε. Αυτή είναι η ευθύνη του Δημοκρατικού Πολίτη. Αυτός είναι ο στόχος μας. Με την μόρφωση, την ενημέρωση και την συμμετοχή στα κοινά, μπορεί να επιτευχθεί.
Η Ακροδεξιά “ανέβηκε”, εκμεταλλευόμενη τη δυστυχία των ανθρώπων. Βρήκαν κενά και ατέλειες στην εφαρμογή των συστημάτων κοινωνικής δικαιοσύνης και είπαν “φταίει τούτο, φταίει εκείνο”. Οι μηχανουργοί των ιδεών και της πολιτικής της, παραπληροφορώντας τον κόσμο, ψευδόμενοι, μόλυναν τα μυαλά των ακροατών τους, ωθώντας τους να πιστέψουν ότι απειλούνται από τον “διαφορετικό”, ότι για “να φάει ο ένας, πρέπει να πεινάσει ο άλλος”. Η Ακροδεξιά έχει χειραγωγήσει τον κόσμο και έστρεψε την προσοχή του μακριά από την ουσία.
Για να τα καταφέρουμε, πρέπει να δουλέψουμε, όχι να πολεμούμε ο ένας τον άλλο για ανοησίες. Η δουλειά θέλει μόρφωση, θέλει συμμετοχή, για να φέρει αποτέλεσμα.
Χρήστος Παπαγεωργίου
Tο κοινωνικό φαινόμενο της αποχής και της απαξίωσης της πολιτικής
Η απαξίωση της πολιτικής οφείλεται κυρίως στο δημοκρατικό έλλειμμα και το οποίο έλλειμμα αυτό εστιάζεται συγκεκριμένα στο ελλειμματικό έως και αλλότριο εκλογικό σύστημα.
Παίρνοντας εδώ σαν κεντρικό σημείο αναφοράς το εκλογικό σύστημα για τις βουλευτικές η διατύπωση υποψήφιου σαν οργάνωση αντί σαν φυσικό πρόσωπο σημαίνει ότι στην καλύτερη περίπτωση οι υποψήφιοι προ-επιλέγονται μόνο από το 2-3% του πληθυσμού που είναι μέλη αυτών των πολιτικών οργανώσεων. Τα μέλη κομμάτων φυσιολογικά είναι πολύ μειοψηφικά στο σύνολο του πληθυσμού επειδή με την ένταξη τους καταστατικά εκχωρούν δικαιώματα τους ως προς την ελεύθερη επιλογή. Παράλληλα η υποβολή ανεξάρτητων υποψηφιοτήτων είναι σε ασύμμετρα δυσμενή θέση να διορθώσει αυτό το έλλειμμα αφού αυτές συσχετίζονται σε αναλογία ένας προς σύνολο πληθυσμού ενώ τα πολιτικά κόμματα συσχετίζονται με αναλογία ομάδα υποψηφίων προς σύνολο πληθυσμού. Συνεπώς η μεγάλη αποχή είναι δικαιολογημένη αφού οι πολίτες στην ουσία καλούνται να επιλέξουν από ένα προκαθορισμένο μενού.
Η έννοια της δημοκρατίας έγκυρα και ολοκληρωμένα θα πρέπει να αναφέρεται σε φυσικά πρόσωπα, χώρο και δομή, και πλειοψηφία. Συνεπώς για παράδειγμα, περίπου και παραστατικά, αν ο πληθυσμός είναι 500.000, θα πρέπει να συστήνονται 50 εκλογικές περιοχές, περίπου 10.000 κάτοικοι έκαστη, και σε κάθε περιοχή μπορεί να υποβάλει υποψηφιότητα οποιοσδήποτε πολίτης της περιοχής ονομαστικά και σε παρένθεση μπορεί να περιληφθεί όνομα πολιτικής οργάνωσης ή άλλης ιδιότητας. Στο δεύτερο γύρο διασφαλίζεται μεταξύ των δύο πρώτων τελική πλειοψηφία για τον βουλευτή εκπρόσωπο της κάθε περιοχής. Οι 50 βουλευτές με τον ίδιο τρόπο θα εκλέξουν τον πρόεδρο για συνεχή θητεία πέντε ετών. Συνεπώς, και παρόλο που πιο φυσιολογικά και πιο πιθανά οι βουλευτές/πρόεδρος θα αντανακλούν και πλειοψηφία ως προς το παρενθετικό μέρος των υποψηφίων, η δημοκρατική εκπροσώπηση θα είναι περιφερειακής ευθύνης
Νίκος Παυλίδης
Αγαπητά μέλη του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών,
Στις επερχόμενες ενδοκομματικές εκλογές της 22ας Απριλίου, έχω αποφασίσει να διεκδικήσω τη θέση του Πρώτου Αντιπροέδρου του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών, και θα ήθελα, με αυτή την επικοινωνία, να ζητήσω τη στήριξη των μελών. Η θέση του Πρώτου Αντιπροέδρου, είναι η τρίτη τη τάξει στην ιεραρχία του Κινήματος, μετά την/τον Πρόεδρο και την/τον Αναπληρωτή Πρόεδρο.
Η συμπόρευση μου με το Κίνημα Οικολόγων αρχίζει περίπου από το 2011. Έκτοτε, υπηρέτησα ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, Γραμματέας της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων, μέλος της Επιτροπής Κυπριακού και της Επιτροπής Οικονομικών. Υπό την ιδιότητά μου ως νομικός, έχω κατά καιρούς παράσχει συμβουλές στο Κίνημα, και σε σχέση με τη μελέτη νομοσχεδίων και άλλα θέματα. Το Κίνημα με εμπιστεύθηκε στην αντιπροσώπευσή του σε πολλά φόρα και συναντήσεις, στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Συνεργάζομαι σε πληθώρα τομέων με την ηγεσία του Κινήματος εδώ και χρόνια.
Το όραμά μου για το Κίνημα συνίσταται στην κεφαλαιοποίηση των πολλών δυνατοτήτων του και στην αξιοποίηση των ευκαιριών που τώρα, μετά από δεκαετίες αγώνων, φαίνεται να παρουσιάζονται για την ανάδειξη περιβαλλοντικών – οικολογικών θεμάτων που σημαντικά επηρεάζουν τη ζωή των συμπολιτών μας. Η περαιτέρω ενδυνάμωση της κοινοβουλευτικής μας ομάδας και η παραγωγή ωφέλιμου έργου στις επιτροπές του Κινήματος θα αποτελέσει πυλώνα των προσπαθειών μου. Η διατήρηση και ενίσχυση του αξιόπιστου και υπολογίσιμου του Κινήματος στις διεθνείς σχέσεις – συμπεριλαμβανομένων στα θέματα του Κυπριακού και των αγώνων μας για διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Δημοκρατίας στην ΑΟΖ- επίσης θα αποτελέσει κέντρο βάρους των προσπαθειών μου.
Στόχος μου επίσης θα αποτελέσει και η περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων του Κινήματος, και οι συνέργειες που μπορούν να αξιοποιηθούν με μη-Κυβερνητικούς οργανισμούς και περιβαλλοντικές οργανώσεις με τις οποίες μοιραζόμαστε κοινές ανησυχίες και έγνοια για τον τόπο.
Αναφορικά με θέματα διαφάνειας και λογοδοσίας προς το Κοινοβούλιο, και ελέγχου από το Κοινοβούλιο, δε θα γίνουν οποιεσδήποτε εκπτώσεις. Κανείς από το Κίνημα δεν διεκδικεί το αλάθητο. Πολύ χειρότερο όμως από το να παρθούν αποφάσεις εν πλήρη γνώση των γεγονότων και συνεπειών που μετά μπορεί να αποδειχθούν λανθασμένες, είναι να παρθούν λανθασμένες αποφάσεις γιατί υπήρξε συσκότιση και άγνοια των πραγματικών γεγονότων και συνεπειών.
Καλή Ψήφο!
