Βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να επανέλθουμε, σχετικά με ένα σημαντικό πρόβλημα που θα έπρεπε να έχει ήδη αντιμετωπιστεί: Την περιθωριοποίηση των οροθετικών, όχι μόνο από μέρος της κοινωνίας, αλλά και από την επίσημη πολιτεία.
Αναγνωρίζουμε πως για την αντιμετώπιση του πρώτου σκέλους του προβλήματος, απαιτείται πρωτίστως ενημέρωση της κοινωνίας για τους οροθετικούς και την απόλυτη δυνατότητά τους να συνεχίσουν την κανονικότητα της ζωής τους. Γνωρίζουμε πως αυτή η διαδικασία απαιτεί χρόνο, αλλά και στοχευμένες εκστρατείες ενημέρωσης, σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα.
Το δεύτερο όμως σκέλος, αυτό της αντιμετώπισης των ασθενών από την πολιτεία, θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί. Σειρά δημοσιευμάτων της δημοσιογράφου Κάτιας Σάββα -την οποία επ’ ευκαιρίας συγχαίρουμε που επιλέγει να μην αγνοήσει τέτοια κρίσιμα ζητήματα- αναδεικνύουν το Γολγοθά των οροθετικών, αφετηρία του οποίου είναι τα κενά του κοινωνικού κράτους. Είναι ανεπίτρεπτη η αβελτηρία που το κράτος έχει επιδείξει, τόσο για την στήριξη των οροθετικών, όσο και για την κατάρτιση των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού. Κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν γνώριζε, αφού ήδη από το 2009 με κοινοβουλευτικές του ερωτήσεις ο Πρόεδρος του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών ζητούσε να λάβει ενημέρωση για το ποιες πρωτοβουλίες έχουν λάβει οι αρμόδιοι, σχετικά με αυτό το θέμα. Φαίνεται όμως πως ορισμένοι μετρούν τους ασθενείς μόνο ως αριθμό ψήφων και κρίνοντας πως οι οροθετικοί δεν αποτελούν κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων, επιλέγουν να μην ασχοληθούν με τα φαινόμενα ρατσισμού που αντιμετωπίζουν ακόμα και όταν τυγχάνουν απλής ιατρικής περίθαλψης.