Συμπληρώνονται 41 χρόνια από τις 3 Αυγούστου του 1977, όταν ο λαός της Κύπρου θρηνούσε την απώλεια του εθνάρχη Μακαρίου. Τρία μόνο χρόνια από το δίδυμο έγκλημα του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής, η καρδιά του τον πρόδωσε. Ήταν ο ηγέτης που αναγνωριζόταν ανά το παγκόσμιο ως σύμβολο για τη διεκδίκηση της ελευθερίας της Κύπρου από εχθρούς και φίλους.
Η τελευταία περίοδος της ζωής του αναλώθηκε στην επούλωση των πληγών της τουρκικής εισβολής και στον αγώνα για την αποχώρηση του Αττίλα από το νησί. Επιδίωξε τον συμβιβασμό και κατέληξε στον «μακροχρόνιο αγώνα» -«υπαγόρευση ανάγκης και όχι εκλογή μας», όπως διακήρυττε στην τελευταία του ομιλία στις 20.7.1977, αφού η Τουρκία παρέμενε αδιάλλακτη. «Αλλά συμβιβασμός δεν σημαίνει βέβαια την εκ μέρους μας αποδοχή των τετελεσμένων γεγονότων» έλεγε στην ίδια ομιλία. «Ο αγώνας μας δεν στρέφεται κατά των Τουρκοκυπρίων» έλεγε. «Αντίδικος μας είναι η Τουρκία».
Αν χρωστούμε κάτι στη μνήμη του Μακάριου είναι ο αγώνας «μέχρι της φυγής του Τούρκου επιδρομέα» και της επικράτησης του δικαίου στην Κυπριακή πολιτεία. Ισονομία, ισοπολιτεία και ίσες ευκαιρίες για όλους του Κυπρίους, σε μία πραγματικά ανεξάρτητη χώρα, χωρίς ξένους στρατούς, αποτελούν την κληρονομιά του αγώνα που μας άφησε ο Μακάριος.
Η μνήμη Μακαρίου, είναι μνήμη αγώνα για την υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτίναξη της τουρκικής κατοχής και κατοχύρωσης όλων των ανθρωπίνων και πολίτικων δικαιωμάτων όλων των πολιτών.
