Όσοι ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχε εναλλακτική πρόταση για τον Συνεργατισμό δεν λένε την αλήθεια.
Η κυβέρνηση είχε ενώπιον της συγκεκριμένες προτάσεις και από πολιτικά κόμματα, σε χρόνο ανύποπτο. Όμως τότε, προεκλογικά, επέλεξε να απαντήσει με απαξιωτικό τρόπο και με αναφορές σε “λεφτά της μαμάς”.
Ακόμα και όταν άνοιξε στις 19 Μαρτίου 2018 διαδικασία προσφορών για το Συνεργατισμό, μπορούσε να διαχειριστεί τη διαδικασία κατά τρόπο που να είχε ενώπιον της κι άλλες επιλογές. Αντίθετα, το πλούσιο ενδιαφέρον που τάχα επιδείχθηκε για το Συνεργατισμό, κατάντησε να είναι ένας και μοναδικός ενδιαφερόμενος – η Ελληνική Τράπεζα- και αυτός έβαζε και τους όρους του.
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση είχε αποφασίσει από καιρό να στηρίξει την ελληνική τράπεζα και συγκεκριμένους μετόχους της που έχουν σχέση με το κυβερνών κόμμα. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η διαδικασία των προσφορών, όσοι γνώριζαν, προφήτευαν ότι θα κατέληγε ο Συνεργατισμός στην ελληνική τράπεζα.
Αυτό που πολλοί δεν είχαν προβλέψει ήταν το μέγεθος της ζημίας που θα επωμίζονταν τα δημόσια οικονομικά, άρα ο φορολογούμενος πολίτης.
Συνεπώς ας μην μιλούν κάποιοι για έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου για τον Συνεργατισμό. Αυτό που έλειπε δεν ήταν το εναλλακτικό σχέδιο. Έλειπε η πολιτική βούληση από την κυβέρνησή για τη σωτήρια του Συνεργατισμού.
Αντίθετα, υπήρχε πολιτική βούληση για παράδοση άνευ όρων (ούτε καν ξεπούλημα) του Συνεργατισμού στην Ελληνική Τράπεζα. Κανένα εναλλακτικό σχέδιο – όσο πειστικό και εγγυημένο να ήταν – θα μπορούσε να ανατρέψει την πορεία των πραγμάτων και να μην υλοποιηθεί ο σχεδιασμός της κυβέρνησης.
