Οι αναφορές του Προέδρου Αναστασιάδη για όρια στη διαπραγμάτευση του Κυπριακού θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως θετικές, αν δεν προέρχονταν από το ίδιο πρόσωπο που προ λίγων μηνών υποχωρούσε σε όλα τα πεδία των συνομιλιών αρνούμενο να δεχτεί καν να συζητηθούν και να αποφασιστούν τα όρια των υποχωρήσεων, δηλαδή οι κόκκινες γραμμές. Κάθε φορά που θέταμε θέμα κόκκινων γραμμών ο κ. Αναστασιάδης εκνευριζόταν διεκδικώντας απόλυτη ελευθερία διαπραγμάτευσης “χωρίς όρια”.
Η λογική της χωρίς όρια διαπραγμάτευσης που ακολουθούσε μέχρι πρόσφατα για να εξευμενίσει τάχα την Τουρκία, απέτυχε. Πιστεύει άραγε ο ίδιος, πως οι προτάσεις που κατέθεσε στο Κραν Μοντάνα, διαμόρφωναν ένα ανεξάρτητο – ευρωπαϊκό κράτος;
Προφανώς η απάντηση είναι όχι και αυτό το γνωρίζει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Εκεί εντοπίζεται και μια σημαντική πτυχή του πολιτικού προβλήματος της χώρας: Ότι δηλαδή οι κυβερνώντες είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν την πολιτική τους τοποθέτηση, προκειμένου να εξυπηρετήσουν εκλογικές σκοπιμότητες. Θα ήταν σίγουρα εντιμότερο από την πλευρά του απερχόμενου Προέδρου, να υπερασπιστεί τις πεποιθήσεις του και να κριθεί γι αυτές, αντί να προσπαθεί να παραποιήσει την πραγματικότητα, και να παραπλανήσει.
