Ολοκληρώθηκε προχτές στη Μαδρίτη η Σύνοδος των Ηνωμένων Εθνών για το Κλίμα. Στις δώδεκα μέρες που διήρκεσε η Σύνοδος, οι εκπρόσωποι δυο εκατοντάδων χωρών συζήτησαν για τα ορατά συμπτώματα της κλιματικής αλλαγής και τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις τους, τις ιδιαιτερότητες των χωρών τους και τα προβλήματα στην εφαρμογή των απαραίτητων μέτρων αντιμετώπισης του προβλήματος. Δεν επρόκειτο να αντιμετωπιστούν όλα τα προβλήματα που παραπέμπουν στην οικονομική ανισότητα –το χάσμα ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές χώρες, τις αναπτυγμένες, τις αναπτυσσόμενες και τις υπανάπτυκτες ούτε ακόμα ανάμεσα σε εκείνες που πωλούν κι εκείνες που αγοράζουν ξεπερασμένη τεχνολογία ούτε για τις εξαρτήσεις που προκαλεί το εμπόριο της βελτιωμένης τεχνολογίας. Μπήκαν κάποιοι στόχοι – πλαίσιο που, όπως και σε προηγούμενες συνόδους, στοχεύουν να μειώσουν όχι το πρόβλημα, αλλά τον ρυθμό αύξησής του! Ακόμα κι η επιτυχία, λοιπόν, κουβαλά μια απαισιοδοξία που όλοι εύχονται να μην αυξηθεί στο στάδιο της εφαρμογής και με βάση τα εξ αυτής αποτελέσματα.
Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ απευθυνόμενος στους εκπροσώπους 200 χωρών που έχουν υπογράψει τη Συμφωνία του Παρισιού, ανάμεσά τους και περίπου 40 ηγέτες κρατών και κυβερνήσεων, ήταν πολύ παραστατικός, θέτοντας και το ερώτημα: «Θέλουμε πραγματικά να μείνουμε στην Ιστορία ως η γενιά που στρουθοκαμήλισε, που αδιαφορούσε την ώρα που ο κόσμος καιγόταν;». Σίγουρα τέτοιο ερώτημα μπορεί να τεθεί για πλείστα όσα ζητήματα, σε τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο και είναι σίγουρο πως ο Γενικός Γραμματέας κατανοεί (κι ας μην το δείχνει…) πως είναι κακό πράγμα ο στρουθοκαμηλισμός. Ας μείνουμε όμως στο κλίμα και όσα πρέπει να συμφωνηθούν και όσα πολλά από αυτά πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα και αποτελεσματικά. Πάντως, στο ενεργειακό ισοζύγιο του συνολικού εγχειρήματος πρέπει να συνυπολογίσουμε και το ενεργειακό (και κάθε άλλο) κόστος για τη διοργάνωση της κάθε τέτοιας συνόδου και για τη διακίνηση και διαμονή τόσων πολλών πολιτικών, επιστημόνων και τεχνοκρατών.
Πολλοί θα πούνε (ήδη το είπαν!) «πόση μπορεί να είναι η ευθύνη της Κύπρου και πόση η υποχρέωση συμβολής στην απάμβλυνση του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής»; Κι όμως, είναι θέμα ευθύνης όλων των πολιτών –πολιτών του κόσμου– να κατανοήσουν την ατομική τους ευθύνη κι η κοινωνία τη δική της, τη συλλογική ευθύνη, στην αλλαγή πλείστων όσων στοιχείων και χαρακτηριστικών της καθημερινής διαβίωσης, της διακίνησης, της (υπέρ)κατανάλωσης, των κατασκευών, του πρωτογενούς, του δευτερογενούς και του τριτογενούς τομέα της οικονομίας. Είναι κι η δική μας, η κατά κεφαλήν, ευθύνη σημαντική, το ίδιο και η υποχρέωση για εφαρμογή των όσων η Πολιτεία καθορίζει, συλλογικά και συμμετοχικά, στο πλαίσιο του ειδικού προς τούτο προγράμματος που διαμορφώνει, με συνεχή αξιολόγηση, κριτική κι εμπλουτισμό του στην πορεία.
Στη μηνιαία συνάντηση εκπροσώπων των κυπριακών κομμάτων στο Λήδρα Πάλας στις 30 Οκτωβρίου, το Κίνημα Οικολόγων Συνεργασία Πολιτών, όντας οικοδεσπότης, εισηγήθηκε ένα θέμα έξω από τα συνηθισμένα: «Πόσο επείγουσα είναι η ανάγκη αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής;». Στην εισαγωγή του θέματος τονίστηκε πως ενώ δεν παραβλέπουμε όλα όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στην Κύπρο και την περιοχή (απειλές για Αμμόχωστο, εισβολή στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, εισβολή στη Συρία, δηλώσεις Ερντογάν για την τουρκική σημαία που δεν φεύγει από όπου κατακτητικά εγκαθίσταται) εν τούτοις έχουμε υποχρέωση ως Κύπριοι, μέρος του ενιαίου κυπριακού οικοσυστήματος, να δράσουμε ενάντια και στην κλιματική αλλαγή. Η συζήτηση που ακολούθησε δικαίωσε την επιλογή του θέματος κι αυτό χωρίς σχέση με την επικαιρότητα σε αναμονή της Συνόδου της Μαδρίτης. Άλλωστε η επικαιρότητα του θέματος ουδόλως είναι παροδική, αλλά μόνιμα απειλητική μέσα από την καθημερινή της συνέχεια…
Υ.Γ.: (επετειακό, άσχετο με το πιο πάνω θέμα)
«H Kυβέρνησις (σημ.: η αποικιοκρατική) εκήρυξε παρανόμους όλας τας εν Κύπρω αριστεράς πολιτικάς οργανώσεις». Αυτό έγραφε πριν 64 χρόνια (Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 1955) πρωτοσέλιδα «Ο Φιλελεύθερος» περιγράφοντας στη συνέχεια πώς «συνελήφθησαν χθες καθ΄ άπασαν την νήσον 135 ηγετικά στελέχη του ΑΚΕΛ» με μεταμεσονύχτιες αιφνιδιαστικές επιδρομές κομμάντος. Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν ο Εζεκίας Παπαϊωάννου, ο Κώστας Παρτασίδης, ο Γεώργιος Χριστοδουλίδης και ο Λύσανδρος Τσιμίλλης. Το ΑΚΕΛ κηρύχθηκε παράνομο, το ίδιο και οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς, ενώ απαγορεύτηκε η έκδοση του «Νέου Δημοκράτη» και του «Ανεξάρτητου». Η κατοχή, η κάθε κατοχή, ποτέ δεν χρειάστηκε να δίνει εξηγήσεις! Απαιτούσε (και απαιτεί) συμβιβασμό, υποταγή κι επιβεβαίωση…
