Τ΄ακούσαμε κι αυτό! Ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας δήλωσε περήφανα πως η (κατοχική) χώρα του «δεν θα δώσει πέρασμα στην ενεργειακή πειρατεία στη Μεσόγειο» και πως «καμιά δύναμη δεν θα εμποδίσει τις εργασίες της», επιβεβαιώνοντας πως θα «ψάξουν και θα ερευνήσουν», όχι στα δικά τους μέρη αλλά στα δικά μας νερά και την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν δικαιολογείται οποιαδήποτε έκπληξη. Τα ίδια είπαν και στο τέλος του Ιούλη με άρθρο της φιλοσουλτανικής «Γενί Σαφάκ» με τίτλο «Πειρατεία». Μα και τον περασμένο Νιόβρη, ο σουλτάνος μάς υποσχέθηκε πως «δεν θα αφήσουμε κανένα πειρατή να εκμεταλλευτεί τα συμφέροντα της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο». Ανάλογες είναι και οι δηλώσεις όλων των αξιωματούχων της Άγκυρας, σε κάθε περίπτωση. Το κακό είναι πως μιας και είναι γνώριμες δεν μας εντυπωσιάζουν πια κι αυτό είναι επικίνδυνο, γιατί προσπερνούμε το γνωστό μας περιεχόμενό τους. Και πορευόμαστε, με συγκρατημένη ομολογουμένως αισιοδοξία, σε νέα προσπάθεια για «διάλογο», με την ίδια σύνθεση στα παράλληλα τραπέζια, ίδιες συνταγές, ίδιους επώδυνους μα και ασαφείς στόχους, που μόνο η προσδοκία μας τούς κάνει περισσότερο «λάιτ».
Στις ίδιες πρόσφατες δηλώσεις του, ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας μάς είπε και το άλλο, που μπορεί πολλοί να ξέχασαν. Αναφερόμενος στον υπό κατασκευή σταθμό πυρηνικής ενέργειας στο Άκκιουγιου, είπε: «Από το 2023 θα θέσουμε σε λειτουργία τον πρώτο αντιδραστήρα του πρώτου πυρηνικού σταθμού που είναι όνειρο της χώρας μας για 70 χρόνια» και πως «η Τουρκία θα γνωρίσει την πυρηνική τεχνολογία με το Άκκιουγιου». Αυτό είναι που φοβόμαστε, ακόμα περισσότερο κι από τη λεγόμενη «ειρνική» χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Πως δηλ. θα μάθουν «πάνω μας» και πάνω στους κατοίκους των γειτονικών προς τον σταθμό περιοχών, που τα τελευταία χρόνια είναι ανάστατοι και κινητοποιούνται ενάντια στην κατασκευή του, μέσα στις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες της σουλτανο – «δημοκρατίας».
Γιατί άραγε μιλούν για «πειρατεία»; Ίσως γιατί είναι οι ίδιοι πειρατές πραγματικοί, με διαχρονικά πειρατική δραστηριότητα, με εισβολές σε γειτονικές χώρες, κατοχές και, όπου πρόλαβαν, και προσαρτήσεις. Η Τουρκία, πέραν από την κατοχή της μισής Κύπρου, τα τελευταία δυο χρόνια συνεχίζει την κατοχή εδαφών του Ιράκ και της Συρίας και, μόλις προχτές, προχώρησε σε μια ακόμα εισβολή στη Συρία. Με επέλαση χερσαίων δυνάμεων και βομβαρδισμούς οικιστικών περιοχών, με θύματα ανάμεσα σε άμαχους και απρόβλεπτη την έκταση των επιθετικών της στόχων μια και, όπως έδειξε διαχρονικά, όσο επιτίθεται υπό την ευγενική παρακολούθηση των «μεγάλων», τής ανοίγει η όρεξη. Και ο διεθνής παράγοντας; Tι να σου κάνει κι αυτός! Όπλα της πουλάνε, είναι κι η αγορά της μεγάλη, είναι φτηνές κι οι τιμές για τους τουρίστες… Α, ναι! Οι Ηνωμένες Πολιτείες διά του προέδρου τους εξήγγειλαν την αποχώρηση των στρατευμάτων τους μια και δεν θέλουν να συνεχίσουν «τις αχρείαστες ενέργειες και τους ανόητους ατέλειωτους πολέμους». Πολύ φιλειρηνικό ακούεται αυτό για να είναι αληθινό. Τώρα, τους ανόητους κι ατέλειωτους πολέμους μπορεί να τους συνεχίσουν άλλοι! Η Μόσχα, πάντως, είπε πως δεν θα εμπλακεί. Χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες, το στημένο παιχνίδι δεν έχει πια ενδιαφέρον! Πάντως, από το Κρεμλίνο συμβούλεψαν τον σουλτάνο να είναι προσεχτικός και «να σταθμίσει λεπτομερώς την κατάσταση, ώστε να μη βλάψει την ειρήνη». Ακατάχνωτα! Πάντα προσεχτικός και λεπτολόγος είναι και τούτος ο εραστής της ειρήνης… Άλλωστε, δεν θέλει και πολλά ο σουλτάνος. Μια ζώνη ασφάλειας για τη χώρα του που την θέλει, μάλιστα, μέσα στη γειτονική του χώρα! Και γιατί δεν την κάνει μέσα στη δική του χώρα. Σ΄αυτή, ό,τι θέλει ας κάνει –όσο ακόμα τον αντέχουν οι υπήκοοί του…
Σε καιρούς όπου κυριαρχεί η πειρατεία και το πλιάτσικο, ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος. Άραγε, σε μια «λύση» του Κυπριακού, η Τουρκία, παραμένουσα για μια «μεταβατική» περίοδο εγγυήτρια των Τουρκοκυπρίων, θα χρειαστεί να εισβάλει (ξανά) ακόμα και στη δική μας «ζώνη» προκειμένου να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας (και με στρατεύματα), ώστε να μπορέσει να προστατεύσει τους Τουρκοκύπριους;
[email protected] Πέρασαν κιόλας δέκα μέρες από τότε που η «πηγή ειρήνης» άνοιξε για να ποτίσει με αίμα την περιοχή των Κούρδων στη Συρία. Η Τουρκία θέλει πλάτος 30 και βάλε χιλιομέτρων για τη «ζώνη ασφαλείας της». Ποια λογική και ποια αρχή των Ηνωμένων Εθνών ή άλλων περιφερειακών ή παγκόσμιων ομάδων κρατών μπορεί να ανεχτεί τέτοια αντίληψη και τέτοια πρακτική; Κι αν μπει σε ευρύτερη εφαρμογή; Θα δούμε άραγε και στη σύγχρονη εποχή τις διασυνοριακές διαφορές να εκφράζονται με διεκδίκηση μέρους της μιας χώρας για προστασία της άλλης;
Τα τελευταία χρόνια η Toυρκία λειτούργησε «ιεραποστολικά». Αφού συνέβαλε και η ίδια στην κρίση της Συρίας, βρέθηκε να «φιλοξενεί» πρόσφυγες από τη χώρα αυτή αλλά και πέραν αυτής, εισπράττοντας γι’ αυτό σημαντικά ευρωπαϊκά κονδύλια. Την ίδια ώρα συμπεριφέρθηκε εκβιαστικά, ανοίγοντας κάθε τόσο την πόρτα εξόδου προς Αιγαίο στους λαθρεμπόρους διακινητές και το ταλαιπωρημένο ανθρώπινο φορτίο τους. Θα ήταν ποτέ δυνατόν, στη σουλτανοδικτατορική Τουρκία να μπορούν νεοφανείς «εφοπλιστές των σαπιοκάραβων» να κερδοσκοπούν ανενόχλητοι, κουβαλώντας εκατοντάδες ανθρώπους, μέχρι την απέναντι νησιωτική όχθη, δυστυχώς όχι πάντα όλους; Ούτε φόρο δεν πληρώνουν;
Από τις πρώτες μέρες ένα νέο κύμα προσφύγων άρχισε να δημιουργείται. Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες. Κατά πού θα τραβήξουν τούτοι οι ταλαίπωροι; Oι περισσότεροι θα ακολουθήσουν μάλλον την ίδια πορεία προς τα Μικρασιαστικά παράλια κι αν συνεχίσουν να είναι «τυχεροί», πέραν του Αιγαίου. Η Τουρκία θα ξαναεισπράξει κόμιστρα και φύλακτρα για το «ιεραποστολικό» της έργο, ενώ θα συνεχίζει να εκβιάζει…
O σουλτάνος έχει βάλει τις προδιαγραφές του. Με κανένα δεν θέλει να μιλήσει. Ξέρει τη δουλειά του και συνεχώς παραπέμπει στην εισβολή του 1974. Δεν έχει διάθεση για πολιτική διευθέτηση και για διπλωματικές διαδικασίες – σπατάλη χρόνου. Ούτε θα δεχτεί συμβιβασμό για λιγότερο από 35 χιλιόμετρα από τα σύνορα, εντός του εδάφους της Συρίας και χωρίς παράδοση του οπλισμού και καταστροφή των υποδομών των Κούρδων και με αποχώρησή τους από την πιο πάνω ζώνη –πώς αλλιώς θα ήταν ασφαλείας… Είναι ορατός ο κίνδυνος (και η πρόθεση της Τουρκίας) για δημογραφική αλλοίωση της περιοχής, ενώ η επανεμφάνιση του ισλαμικού κράτους είναι ξανά χειροπιαστή.
Μέσα από τον κορνιαχτό, να σου και οι μεγάλες δυνάμεις. Οι ΗΠΑ κι από κοντά η Ρωσία, εν είδει περιστερών, βεβαιώνουν του λόγου το αληθές και τη δική τους ενοχή και ανοχή στην επεκτατική Τουρκία. Προσβλητικές είναι δηλώσεις όπως «ΟΙ ΗΠΑ απαιτούν η Τουρκία να απέχει από ενέργειες που θα μπορούσαν να έχουν αποτέλεσμα (οι Αμερικανοί στρατιωτικοί) να αναλάβουν άμεση αμυντική δράση» –πολύ εγωϊστικό ακούεται αυτό. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας τα πέντε ευρωπαϊκά μέλη του (σημ.: πολύ… προχωρημένη η Βρετανία) αξίωσαν τον τερματισμό της τουρκικής επιχείρησης (χωρίς να την καταδικάζουν), γιατί «δεν πιστεύουν ότι θα επιλύσει τις ανησυχίες περί ασφάλειας της Τουρκίας». Εδώ που τα λέμε, αν μπορείς να εισβάλεις στη διπλανή χώρα, μπορείς και να αντιμετωπίσεις, όποτε χρειαστεί, τους εξ αυτής κινδύνους. Προς τι λοιπόν η βιασύνη; Εκτός αν μιλάμε για κατακτητικό πόλεμο… Γι’ αυτό μιλάμε! Πάντως ΗΠΑ και Ρωσία άσκησαν βέτο στην τοποθέτηση των πέντε στο Συμβούλιο Ασφαλείας και κοινή δήλωση δεν βγήκε. Οι Ρώσοι είπαν πως έπρεπε να εξεταστούν τα ευρύτερα ζητήματα (γιατί δεν τα εξέτασαν;) κι έτσι δεν εξέτασαν το κύριο θέμα. Οι Αμερικάνοι είπαν πως δεν υποστήριξαν την εισβολή, αλλά δεν είπαν ότι την εμπόδισαν! Η Κίνα συμβούλεψε την Τουρκία «να επιστρέψει στον σωστό δρόμο». Πότε ήταν εκεί και θα τον ξαναβρεί; Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών προσβλέπει τώρα στη συνάντησή του με τον Ερντογάν (που τελικά δέχτηκε να τον συναντήσει) «για να λυθεί το θέμα της Συρίας». Καλά, γιατί δεν συναντήθηκαν πριν δέκα μέρες κι άφησε να σκοτωθούν τόσοι πολλοί, ανάμεσά τους και άμαχοι; Aντίθετα, με τη συμβολική αποχώρηση Αμερικανών στρατιωτών, δόθηκε το πράσινο φως. Η Ρωσία ξεκαθάρισε πως δεν θα επιτρέψει συγκρούσεις τουρκικών και συριακών δυνάμεων. Όλοι οι άλλοι συνδυασμοί είναι αποδεκτοί… Κι ας δήλωνε ταυτόχρονα πως η Ρωσία παραμένει ο βασικός στρατιωτικός σύμμαχος του ηγέτη της Συρίας. Α, ναι! Είπαν και για την προστασία της ακεραιότητας της Συρίας!
Πολύ ευγενικά, στενός συνεργάτης του σουλτάνου φρόντισε να φτιασιδώσει τα μούτρα Αμερικανών και Ρώσων λέγοντας πως «προχωρούμε στη Συρία, παρά τις αντιρρήσεις των Αμερικανών και των Ρώσων, όπως κάναμε και το 1974 στην Κύπρο». Και για να μην ξεχνιόμαστε (επειδή πραγματικά ξεχνιόμαστε) μάς έστειλαν και φωτογραφίες από πρόσφατη μεγάλη στρατιωτική άσκηση στα κατεχόμενα.
Κοράκια και «περιστέρια» πετούν και πάλι χαμηλά…
