Είναι ενθαρρυντικό ότι άνοιξε η συζήτηση στην Επιτροπή ανθρωπίνων για την ευθανασία γιατί είναι ένα θέμα το οποίο απασχολεί πιστεύω την κοινωνία ανά το παγκόσμιο αλλά και την κυπριακή κοινωνία. Είναι ένα θέμα του δικαιώματος σε ανθρώπους να έχουν ένα θάνατο αξιοπρεπή όπως οι ίδιοι τον ορίζουν.
Με ιδιαίτερη χαρά ακούσαμε τον δικηγορικό σύλλογο, τον κ. Αχιλλέα Δημητριάδη και ακαδημαϊκούς όπως ο Άρης Κωνσταντινίδης αλλά και την άποψη της επιτροπής βιοηθικής, και του κ. Αναστασιάδη από τον ιατρικό σύλλογο. Θεωρώ ότι αυτοί είναι οι τέσσερις άξονες πάνω στους οποίους πρέπει να κινηθούμε: ηθική, φιλοσοφική, νομική και ιατρική εξέταση του θέματος.
Επίσης ακούσαμε και την άποψη της εκκλησίας με σεβασμό και πρέπει να πω ότι ο διάλογος ήταν πολύ νηφάλιος. Πρέπει να υπογραμμίσω όμως κάποια πράγματα. Χώρες που έχει ήδη θεσμοθετηθεί και είναι νομικά επιτρεπτή η ευθανασία, το ποσοστό των πολιτών οι οποίοι την επικροτούν είναι πολύ ψηλό 70-80% θεωρούν ότι είναι σωστό. Πρέπει να πούμε ότι μιλούμε για ασθένειες οι οποίες είναι ανίατες και συζητούμε για την επιλογή μεταξύ ενός ήρεμου θανάτου χωρίς πόνο και ενός θανάτου ο οποίος θα είναι πολύ με πολύ πόνο και βασανιστικός.
Η άποψη μας είναι ότι πρέπει να προσεγγίσουμε το ζήτημα από την σκοπιά της ηθικής δηλαδή το δικαίωμα της ατομικής αξιοπρέπειας της ελεύθερης επιλογής και της αυτοδιάθεσης στο σώμα και στη ζωή. Η αυτοδιάθεση του σώματος θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντική.
Ως φεμινίστρια την υποστηρίζω σε όλους τους τομείς που έχουν σχέση με την αυτοδιάθεση του σώματος μας. Άρα θεωρώ ότι ακόμα και στον θάνατο πρέπει να υπάρχει η αυτοδιάθεση, εφόσον φυσικά νομοθετηθεί και εφόσον εξαντληθούν όλες εκείνες οι περιπτώσεις στις οποίες μπορεί να γίνεται κατάχρηση.
Χαιρετίζω τη σημερινή συζήτηση και αναμένουμε από την επιτροπή βιοηθικής και από τον ιατρικό και δικηγορικό σύλλογο να μας καταθέσουν τις απόψεις του για να μπορέσουμε εμείς ως βουλευτές να πάρουμε αποφάσεις οι οποίες θα βασίζονται πάνω σε επιχειρήματα αδιάσειστα.
Είναι σημαντικό να ανοίγουμε συζητήσεις για τέτοια θέματα καθώς μόνο μπροστά παίρνουν την κοινωνία. Χρειαζόμαστε σαν κοινωνία να συζητούμε νηφάλια αυτού του είδους τα ερωτήματα τα οποία είναι και υπαρξιακά αλλά επηρεάζουν επίσης και τις ατομικές ελευθερίες.
