Συζητήσαμε σήμερα στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το θέμα των μαθησιακών δυσκολιών που έχουν τα παιδιά με δυσλεξία, ΔΕΠΥ και άλλες δυσκολίες. Είναι σημαντικό να υπάρχει ένας χάρτης πορείας που να παρακολουθεί αυτά τα παιδιά, για να μπορούν να έχουν τη στήριξη (είτε είναι ψυχολογική, είτε είναι εκπαιδευτική, είτε είναι τεχνική) που χρειάζονται για να μπορούν να τελειώσουν τα σχολεία τους και την εκπαίδευση τους. Να μπορούν να ονειρεύονται ένα μέλλον. Να μπορούν να εργαστούν. Να μην περιθωριοποιούνται και να μην τους δημιουργούνται αποκλεισμοί και άλλα προβλήματα, που θα τα ακολουθούν σε όλη τους τη ζωή.
Το κράτος θα πρέπει να υιοθετήσει καλές πρακτικές οι οποίες έχουν υιοθετηθεί από άλλα κράτη. Θα πρέπει επιτέλους να υπάρξει μια βάση δεδομένων όπου όλα τα θέματα που αφορούν μαθησιακές δυσκολίες, θα πρέπει να καταγράφονται, ούτως ώστε να μπορούν να μελετώνται και από ακαδημαϊκούς αλλά και από τις ίδιες τις οργανώσεις των ατόμων που ασχολούνται.
Το τραγικό είναι ότι έχουμε γονείς που πραγματικά σηκώνουν στους ώμους τους ένα τεράστιο κόστος, είτε είναι οικονομικό, είτε είναι ψυχολογικό για να βοηθήσουν τα παιδιά τους, αλλά δυστυχώς δεν είναι όλοι οι γονείς που μπορούν να το κάνουν αυτό και στις περιπτώσεις που οι γονείς δεν μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους, θα έπρεπε να υπήρχε το Κράτος το οποίο θα τα βοηθά. Σε αντίθετη περίπτωση γι’ αυτά τα παιδιά χάνεται το μέλλον, η ζωή τους, τραυματίζονται και στιγματίζονται.
Δεν γίνεται το 2022 να μην έχουμε μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στο πως να χειριστούμε ανθρώπους που σε άλλες χώρες θεωρούνται πλούτος. Να μην ξεχνούμε ότι – δεν θα το ωραιοποιήσω – άνθρωποι όπως τον Άινσταιν έπασχε από δυσλεξία. Γι’ αυτό, αυτούς τους ανθρώπους πρέπει η πολιτεία να τους στηρίξει με καλές πρακτικές και να βοηθήσει ούτως ώστε να είναι πλήρως ενταγμένοι στην κυπριακή κοινωνία.
Βίντεο δηλώσεων:
