Θα μπορούσε να είναι τίτλος ταινίας. Είναι όμως αλήθεια. Μια άβολη αλήθεια, την οποία οι ηγέτες δεν θέλουν να πιστέψουμε.
Για αυτό και ο Πρόεδρος της Βραζιλίας Ζαΐχ Μπολσονάρου προσπαθεί να πείσει πως οι φωτιές που καίνε έναν από τους κύριους πνεύμονες της Γης δεν είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής, αλλά τις βάζουν ακτιβιστές. Και φυσικά σε αυτό συμφωνεί κι ο Πλανητάρχης, του οποίου μέλημα αυτή τη στιγμή είναι να αγοράσει τη Γροιλανδία. Είδε τους πάγους που λιώνουν και σκέφτηκε πως, έως ότου καταστραφεί εντελώς ο πλανήτης, προλαβαίνει να αυξήσει την περιουσία του κάνοντας μπίζνες στο μέχρι πρότινος παγωμένο βόρειο άκρο της Γης.
Κι ενώ πλέον είναι εμφανή τα σημάδια πως τα χειρότερα σενάρια για το μέλλον του πλανήτη επαληθεύονται, με γοργούς μάλιστα ρυθμούς, κοιτάμε τους εμπόρους που χρίσαμε ηγέτες να βάζουν πάνω από όλα το προσωπικό τους κέρδος και δεν κάνουμε τίποτα. Μόνο ένα κορίτσι 17 χρόνων έβαλε σκοπό της ζωής της να ξυπνήσει την ανθρωπότητα από τον λήθαργό της, αλλά κι αυτό λοιδορείται.
Ακόμα κι από τους ευαισθητοποιημένους, γιατί τάχα αυτό που κάνει είναι ανώφελος ρομαντισμός χωρίς πρακτικό αντίκρισμα. Γιατί τάχα αποσκοπεί σε ένα βολικό για όλους Νόμπελ. Γιατί τάχα προέρχεται από μια χώρα όπου έχει όλα τα καλά και άρα έχει την πολυτέλεια να κάνει την επανάστασή της. Η οποία επανάσταση όμως δεν θα έπρεπε να είναι προσωπική.
Ο κυνισμός των Μπολσονάρου και Τραμπ μας σοκάρει. Κι εμείς όμως μικροί Μπολσονάρου και Τραμπ είμαστε. Ο ένας θέλει να αποψιλώσει τα δάση για να εκμεταλλευτεί τις μέχρι σήμερα προστατευόμενες περιοχές, ο άλλος θέλει να εξορύξει τα μεταλλεύματα που ήταν κρυμμένα στους πάγους, να κάνουν real estate στα οικόπεδα της Γροιλανδίας και του Αμαζονίου. Αλλά και εμείς τι διαφορετικό θέλουμε έστω κι αν κουβαλάμε τσάντα στον μπακάλη ώστε να μην χρεωνόμαστε έξι σεντ και να μην επιβαρύνουμε τον πλανήτη με άλλο πλαστικό; Για τα οικόπεδα που μας αναλογούν δεν έχουμε τα ίδια σχέδια μ’ αυτούς; Δεν θέλουμε να κάψουμε τη Λάρα για να κτίσουμε ξενοδοχεία; Δεν θέλουμε να διώξουμε τις χελώνες από την Αργάκα για να μην εμποδίζουν την «ανάπτυξη»; Δεν βρίζουμε το Τμήμα Δασών που απελευθέρωσε δύο αλεπουδάκια και απαγόρευσε το κυνήγι πέριξ των μονοπατιών του δάσους; Δεν θέλουμε να κόψουμε τα δέντρα έξω από το σπίτι μας για να μη ρίχνουν τα φύλλα τους στο πεζοδρόμιο; Δεν θέλουμε να οργώσουμε τις παραλίες για να βάλουμε πιο πολλά κρεβατάκια; Ο Αμαζόνιος καίγεται και οι πάγοι στη Γροιλανδία λιώνουν με ευθύνη όλων μας.
Πηγή: O Φιλελεύθερος / Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου